Π ο ύ σ ι

ΝΙΚΟΣ  ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ

(Ποιητής)

Ἔπεσε τὸ πούσι ἀποβραδίς

-τὸ καραβοφάναρο χαμένο-

κ᾿ ἔφτασες χωρὶς νὰ σὲ προσμένω

μὲς στὴν τιμονιέρα νὰ μὲ δεῖς.

Κάτασπρα φορᾶς κ᾿ ἔχεις βραχεῖ,

πλέκω σαλαμάστρα τὰ μαλλιά σου.

Κάτου στὰ νερὰ τοῦ Port Pegassu

βρέχει πάντα τέτοιαν ἐποχή.

Μᾶς παραμονεύει ὁ θερμαστὴς

μὲ τὰ δυό του πόδια στὶς καδένες.

Μὴν κοιτᾶς ποτέ σου τὶς ἀντένες

μὲ τὴν τρικυμία· θὰ ζαλιστεῖς.

Βλαστημᾶ ὁ λοστρόμος τὸν καιρὸ

κ᾿ εἶν᾿ ἀλάργα τόσο ἡ Τοκοπίλλα.

Ἀπὸ νὰ φοβᾶμαι καὶ νὰ καρτερῶ

κάλλιο περισκόπιο καὶ τορπίλλα.

Φύγε! Ἐσὲ σοῦ πρέπει στέρεα γῆ.

Ἦρθες νὰ μὲ δεῖς κι ὅμως δὲ μ᾿ εἶδες

ἔχω ἀπ᾿ τὰ μεσάνυχτα πνιγεῖ

χίλια μίλια πέρ᾿ ἀπ᾿ τὶς Ἐβρίδες

Νίκος Καββαδίας