Στη νύχτα που έρχεται

ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗ

Στη νύχτα που έρχεται

Ξεκινάμε ανάλαφροι, καθώς η γύρη
που ταξιδεύει στον άνεμο.
Γρήγορα πεφτουμε στο χώμα
ρίχνουμε ρίζες, ρίχνουμε κλαδιά
γινόμαστε δέντρα που διψούν ουρανό
κι όλο αρπαζόμαστε με δύναμη απ' τη γη.
Μας βρίσκουν τ' ατέλειωτα καλοκαίρια
τα μεγάλα κάματα. Οι άνεμοι, τα νερά
πέρνουν τα φύλλα μας. Αργότερα
πλακώνουν οι βαρειες συννεφιές
μας τυρανούν οι χειμώνες κι οι καταιγίδες.
Μα πάντα αντιστεκόμαστε, ορθωνόμαστε
πάντα ντυνόμαστε με νέο φύλλωμα.
Ωσότου φτάνει ένας άνεμος παράξενος
-κανείς δεν ξέρει πότε κι από που ξεκινά-
μας ρίχνει κάτω μ' όλες μας τις ρίζες στον αέρα.
Για λίγο, ακόμα, μες στη φυλλωσιά μας
κάθεται κρυμμένο - να πη μια τρίλλια του
στη νύχτα που έρχεται - ένα πουλί.

 Μελισσάνθη
....................................................................................................................
("Το φράγμα της Σιωπής" 1965)
 (Η ελληνική ποίηση, Η ΑΝΑΝΕΩΜΕΝΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ" σελ. 399.
Επιμ. Αλέξανδρου Αργυρίου, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΟΚΟΛΗ, Αθήνα 1979).