Υποδηματοποιείον " Το Στέρεον "

ΓΙΑΝΝΗΣ  Γ. ΙΩΑΝΝΟΥ

(1940 - 1994)

Ποιητής - Στιχουργός - Ερμηνευτής

       Ο Γιάννης Γ. Ιωάννου, γεννήθηκε στο Νεοχώρι Μεσολογγίου το 1940 και "έφυγε" 2  Ιανουαρίου 1994, προδομένος από την καρδιά του. Φύση προικισμένη γεμάτη Λογοτεχνικές-Ποιητικές και Καλλιτεχνικές ανυσυχίες. Κατά το διάβα της ζωής του ασχολήθηκε για μεγάλο διάστημα με το ελαφρολαϊκό τραγούδι ως ερμηνευτής με μεγάλη επιτυχία, καθώς επίσης  και με τη μεγάλη του αγάπη  την ποίηση, γράφοντας ακατάπαυστα ποιητική Σάτιρα, που θα ζήλευαν ακόμη και οι καλύτεροι σατιρικοί ποιητές, εάν το έργο του είχε δημοσιευθεί! 

      Πολλά ποιήματά του βρίσκονται σε χέρια φίλων του και γίνεται μια προσπάθεια από τον γράφοντα να συγκεντρωθούν, να ταξινομηθούν και να εκδοθούν, ώστε ο σεμνός αυτός  άνθρωπος  να καταλάβει τη θέση , που του αξίζει στον Πνευματικό Κόσμο του Λόγου και της Τέχνης! Αυτή είναι μια μικρή κατάθεση Μνήμης του γράφοντος, στον Εκλεκτό και Εξαίρετο Λογοτέχνη, Καλλιτέχνη και Πνευματικό άνθρωπο Γιάννη Ιωάννου! 

      Η θεματολογία της ποίησης του Γιάννη Ιωάννου σχετίζεται ως επί το πλείστον με πρόσωπα και καταστάσεις της γενέτειράς του, που τον εντυπωσίαζαν.    

Μικρό δείγμα της γραφής του είναι το ποίημα, που παρατίθεται.

Υποδηματοποιείον " Το Στέρεον "

(Αφιερωμένο  στο Γιάννη Ν. Ευαγγελινό)

Απόψε, Γιάννη φίλε μου, μέσα στου νου τη βόλτα 

χτύπησα δίχως ρώτημα και τη δική σου πόρτα.

Την πόρτα εκείνη την παλιά που 'γραφε και θυμάμαι

"παραγγελιά τα στέρεα να μην παραπατάμε".

Τη βρήκα όμως σφαλιστή και πια ξεθωριασμένη

μ΄αράχνες για τους νιότερους και σ' άλλους ξεχασμένη.

Τώρα βιτρίνες de la mode πούχουν ρεκλάμας στόχο,

κι όσο από πατούμενα θα πόδενες και λόχο.

Εδώ κινάει το ρώτημα "τι σ' έκανε ν΄αλλάξεις 

και το παλιό τσαγκάρικο με κρύσταλλα να φράξεις"

Αν πεις πως τ' αποφάσισες να ψάξεις για καριέρα,

απάντηση θα σου΄δινα, νιος είσαι και καρτέρα,

αφού πριν χρόνια πέρασες στης σύνταξης τα "πόστα",

με τον καλό μου μάστορα τον Παπαπέτρο Κώστα.

Αλλά σαν πεις βαρέθηκες να βλέπεις το μπουσέτο,

τσαγκαροσούφλι, βάρδουλα, τσιρίσι, καμινέτο,

θα πω πως είσαι άδικος με τον παλιό σου πάγκο

πούχες δεθεί από παιδί με κερωμένο σπάγκο.

Έπειτα κείνα που ΄λεγες και τα ΄χα φυλαγμένα

"παπούτσια από τον τόπο σου και ναν΄καλοραμένα"

ξεχνιώνται τόσο εύκολα και τα πετάς σαν φόλες,

που ΄βαζες όταν τρύπαγαν των παπουτσιών οι σόλες;

Τέλος και με το δίκιο μου για τούτα δω που γράφω.

Τσαγγάρι φίλο είχα γω κι όχι δακτυλογράφο!  

Γιάννης Γεωργ. Ιωάννου