Το πένθιμο τραγούδι μιας πατρίδας

ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΕΛΙΣΣΑΡΑΤΟΣ

(Ποιητής)

Οι dromoi logotexnias, φιλοξενούν τρία κείμενα, ένα πεζό και δύο ποιήματα, από το βιβλίο του εξαίρετου ποιητή Σωκράτη Μελισσαράτου "Στην Ανέμη του Ήλιου", Ποιήματα & Πεζά, εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη, Αθήνα 2017.

Ταξίδι ανέλπιδο..

Γράφει ο Σωκράτης Μελισσαράτος

«Αφημένος στις σκέψεις του περπατούσε προσπαθώντας να τις βάλει σε κάποια τάξη, ώστε να μπορέσει να βγάλει κάποιο συμπέρασμα για τα τεκταινόμενα. Δεν κατάλαβε πότε έφτασε στη θάλασσα.

Η άμμος υποχωρούσε στο βαρύ βάδισμά του. Τα αποτυπώματά του εμφανή, διάφανα σαν κάτοπτρο καθάριο στο φως, που μεγάλωνε την απόσταση! 

Προχωρούσε με βλέμμα απλανές.. χωρίς να βλέπει ότι η αμμουδιά παραχώρησε τη θέση της στο αλμυρό νερό μιας θάλασσας τρικυμισμένης! Ήταν απορροφημένος από τις σκέψεις εκείνες, που καθόρισαν τις καταστροφικές και αποτρόπαιες αποφάσεις και ενέργειές του για το χθες, το σήμερα και το αύριο ολόκληρων γενεών! 

      Προχωρούσε, το νερό ανέβαινε κι όσο ανέβαινε έβλεπε τις αποφάσεις του να πραγματώνονται μέσα από προδοσίες, εξαθλίωση και αίμα! Δεν κατάλαβε το νερό πότε τον σκέπασε.. 

Ο βυθός λεωφόρος κοχυλόστρωτη έβγαζε ήχους αλλόκοσμους αλλοτινών καιρών! Περπατούσε να φτάσει στο τέρμα ενός δρόμου, που έφευγε κι αυτός σε κάθε βήμα, μαζί του προς τα μπρος.. δρόμος ατελείωτος, Ταξίδι ανέλπιδο.. κι αυτός βυθιζόταν, βυθιζόταν μέσα σε κατάρες, λυγμούς, κλαυθμούς, οδυρμούς, μέσα σε Σκιές, Σιωπές και Δάκρυα ενός κόσμου, που τον «περίμενε»!!   (Σελ. 110)

Αθήνα, Ιανουάριος 2017

                                                    *****  
Μικρός εσύ..

Δες τους κήπους των Ηρώων
εκεί που ξαπλωμένοι οι ήρωες πενθούν!
Εκεί, που ο ήλιος πυρακτώνει τα πρόσωπά τους!
Κοίτα πώς δέχεται το χώμα τη βροχή..,
πώς η ευωδιά τα κρυσταλλένια μουσκεύει
βλέμματά τους!
Κοίτα το βλέμμα τους το θεϊκό, το πονεμένο..
Η τέφρα τους αίγλη αιωρούμενη κι η ματιά τους
περιδιαβαίνει στης αθανασίας τους δρόμους!

Ποιος πισωγυρίζει,
ποιος των αιώνων τη δόξα αποδιώχνει.! Κανείς!
Μικρός εσύ, που περπατάς ανάμεσα σε Ίσκιους
δοξασμένους.!
Μικρός, ατέλειωτα μικρός..
πάνω τους το βλέμμα σου να στρέφεις!
Γλύπτης η Μνήμη σμίλεψε τη δόξα των αιώνων,
πελέκημα ανεξίτηλο στην έκφραση του Κόσμου!

Μικρός, μικρός εσύ και τιποτένιος
να περπατάς ανάμεσα σε Ίσκιους δοξασμένους!   (Σελ. 112)                      
                                                                                                                                                                                            Αθήνα, Φεβρουάριος 2017                                          
                                  *****

Το πένθιμο τραγούδι μιας πατρίδας

Προσπαθώ να παίζω με τις στιγμές του ανεξήγητου..
σ’ εκείνες τις ήρεμες νυχτερινές ώρες της σκέψης.
Έτσι αποκόβομαι απ’ τα γήινα,
ξεμακραίνω απ’ το χρόνο..
Αιωρούμαι σ’ έναν Κόσμο άγνωστο,
μεγαλόπρεπο κι ανεξιχνίαστο
γεμάτο λέξεις με απύθμενο βάθος!
Όμως, σιγά – σιγά..
βουλιάζω κι όλο βουλιάζω κατά κει,
που ο Γκιώνης θρηνεί
το σκοτωμένο αδελφό του..
Κατά Κει, που η μέρα έρχεται αδυσώπητη
με το απάνθρωπο προσωπείο της, να μου θυμίσει
το πένθιμο τραγούδι μιας Πατρίδας!       (Σελ. 113)

Αθήνα, Φεβρουάριος 2016

Σωκράτης Μελισσαράτος