ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
Ο ΕΛΛΗΝΑΣ
Η ΕΠΟΠΟΙΙΑ
του ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ
και Η ΕΞΑΠΛΩΣΗ του ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ
Ο Αλέξανδρος ο Γ΄,
ο Μέγας Αλέξανδρος της ιστορίας, γεννήθηκε το 356 π. Χ. στην Πέλλα και πέθανε το 323 π. Χ.
[...] Η μητέρα του η ωραία Ολυμπιάς, ήταν Ηπειρώτισσα, βασιλοπούλα των Μολοσσών. Η Ολυμπιάς ήταν η προσωποποiημένη άρνηση του μέτρου. Ήταν μαινάς. Υπηρετούσε με θρησκευτική μανία τον Διόνυσο. Ήταν κορυφαία στη γνώση και στην άσκηση των διονυσιακών "οργιασμών", εμπνέοντας και άλλες νεαρές γυναίκες με το ηγετικό παράδειγμά της. Ήταν η πρώτη ανάμεσα στις "Βάκχες", που τόσο συγκλονιστικά και με τόσο νεανικό οίστρο μας τις παρουσίασε, γύρω στα ογδόντα του χρόνια, ο Ευριπίδης, καθώς και ο Αισχύλος. [...]
[...] Ο Αλέξανδρος μπήκε στην παγκόσμια ιστορία είκοσι χρόνων. Και την ίδια στιγμή που έμπαινε ήταν Μέγας". Όπως σημειώνει χαρακτηριστικά ο Πλούταρχος στον βίο του Αλεξάνδρου, "παρέλαβε την βασιλείαν, φθόνους μεγάλους δεινά μίση και κινδύνους πανταχόθεν έχουσαν". σελ. 10, 11. [...]
Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ
ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ
ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ
[...] Κανένα έργο στην ιστορία "δεν φέρει περισσότερο από το έργο του Αλεξάνδρου τη σφραγίδα της προσωπικής Ιδιοφυΐας " (P. Jouguet). "Αν κάπου στην ιστορία του κόσμου, τότε μόνο εδώ έγινε αισθητή η πρωτοβουλία της μεγάλης ατομικής προσωπικότητας, αυτή ήταν που έδωσε στον κόσμο ένα νέο πρόσωπο" (H. Bengtson). Ποιο ήταν το έργο του Αλέξανδρου, που ξεπέρασε πολύ τη διάρκεια του "παγκοσμίου" κράτους του, και που τα αποτελέσματά του διαρκούν, μάλιστα, ως τα σήμερα;
"Η Πέλλα, πρωτεύουσα του κράτους των Μακεδόνων από τα χρόνια
του Αρχέλαου, ήταν κτισμένη πάνω σ' ένα χαμηλό λόφο πλάι στη
λίμνη που σχημάτιζε κοντά στη θάλασσα ο ποταμός Λουδίας. Οι βα-
σιλείς της Μακεδονίας, θέλοντας να της δώσουν τη λάμψη που αντα-
ποκρινόταν στις επιτυχίες τους, κάλεσαν κοντά τους πλήθος σημαντι-
κών καλλιτεχνών, συγγραφέων και φιλοσόφων. Περίφημα ψηφιδωτά
διακοσμούσαν δημόσια και ιδιωτικά κτίρια με τα οποία πλουτίσθηκε
το πολιτιστικό αυτό κέντρο της Β. Ελλάδος. Πολλά από αυτά έχουν
έρθει σε φως με τις ανασκαφικές έρευνες των τελευταίων χρόνων.
χρόνων. Στην εικόνα: τμήμα οικιών. Στο βάθος το σημερινό χωριό
Πέλλα, στη θέση του οποίου βρισκόταν η αρχαία ακρόπολις."
* * * *
* * * *
"Ο J. G. Droysen έγραψε - και εξέδωσε το χειμώνα του 1833 / 4 - το πρώτο μέγα έργο για τον Αλέξανδρο. Χρειάσθηκε να περάσουν δεκαετίες, για να αρχίσει να γίνεται αντιληπτό, ύστερα από πολλές αντιρρήσεις και αντιδράσεις, πόσο δίκαιο είχε ο μόλις εικοσιπενταετής Droysen, όταν, με τον ποιητικό οίστρο της νεότητος, αλλά και με σοβαρή ιστορική σκέψη, ανέβασε τον Αλέξανδρο πάλι στο ύψος εκείνο, όπου είχε ο ίδιος ανεβή με τις πράξεις του. Σωστά συνέλαβαν την προσωπικότητα του Αλεξάνδρου και άλλοι, πριν από τον Droysen (π.χ. ο Montesquieu). Αλλά ο Droysen ανέπτυξε ευρύτατα, σε ένα ιδιαίτερο και μέγα ιστοριογραφικό έργο, ό,τι προηγούμενοι συγγραφείς δεν είχαν αναπτύξει και θεμελιώσει, και αυτός πρώτος αποκάλυψε αργότερα, στα προχωρημένα χρόνια του (στο πολύ εκτενέστερο έργο του "Ιστορία του Ελληνισμού"), τη μεγάλη σημασία που είχε για την πορεία του κόσμου η μετά τον Μ. Αλέξανδρο εποχή, που της έδωσε το όνομα "Ελληνιστικη". Πρώτος ο Droysen συνέλαβε καθαρά τη βαθιά τομή, που εσήμανε για την ιστορία του κόσμου η ζωή του Αλέξανδρου. Και δεν αρκούσε ο Αλέξανδρος ως ήρωας και κατακτητής, για να εγκαινιασθή η νέα εποχή. Έπρεπε ο Αλέξανδρος να έχει - και είχε - σύμμαχο και σύντροφό του, εκούσιο ή ακούσιο, στη μεγάλη του πορεία, το ελληνικό πνεύμα. Έπρεπε να είναι εμπνευσμένος ο ίδιος από το πνεύμα τούτο. Και ήταν. [...] Ο άνθρωπος αυτός (ο Αλέξανδρος) "διατήρησε μπροστά στα μάτια του, μέσα από όλες τις μάχες και αιματοχυσίες, το όνειρο να μεταφέρει το φως των Αθηνών σε ένα ευρύτερο κόσμο" (W. Durant). (1) σελ. 10, 11, 232, 233. [...]
* * * *
Οι dromoi logotexnias, παραθέτουν το ποίημα του Γεωργίου Δροσίνη με τίτλο,
Ζει ο Βασιλιάς Αλέξανδρος;
Μες στο πλατύ το πέλαγο καράβι ταξιδεύει
Τριγύρω νύχτα απλώνεται..
και με τ' αγέρι, που ελαφρά τα κύματα χαϊδεύει,
το μπρίκι το ασπροφόρετο κουνιέται, αργοσαλεύει,
σαν νύφη, που όλο και λυγά και γλυκοκαμαρώνεται .
Μα ξάφνου, σαν να κάρφωσε σ’ αμμουδιαστό ακρογιάλι
τις δυό του άγκυρες μαζί,
το μπρίκι στέκει και μπροστά στην πλώρη του προβάλλει
Γοργόνα θαλασσόβρεχτη με αγριωπό κεφάλι:
— Ο Βασιλιάς Αλέξανδρος απέθανε για ζεί;
Βροντολογά το στομα της και τα νερά αναδεύει
με την ψαρίσια της ουρά,
και το γυναίκειο της αυτί απόκριση γυρεύει.
— Ο Βασιλιάς Αλέξανδρος στον κόσμο βασιλεύει,
ο ναύτης αποκρίνεται, ζωή νά 'χης, Κυρά!
Αλίμονο αν τής έλεγε πως είναι πεθαμένος
Από τα χρόνια τα παλιά !...
Ευθύς την ίδια τη στιγμή ο ναύτης ο καημένος
μαζί με το καράβι του θα βούλιαζε πνιγμένος,
και η Γοργόνα θ’ άρχιζε να κλαίει το βασιλιά.
Μα τώρα, που έμαθε πως ζει, την όψη της αλλάζει
και μ’ ομορφιές στολίζεται.
Γίνεται κόρη λυγερή, στα κύματα πλαγιάζει,
μέ δυό ματάκια ολόγλυκα τριγύρω της κοιτάζει,
κι απ’ τα ξανθά της τα μαλλιά το πέλαγος φωτίζεται.
Το μπρίκι πάλι ξεκινά και σιγαλαρμενίζει
στη Θάλασσα την γαλανή.
Και η Γοργόνα στον αφρό σαν γλάρος φτερουγίζει,
λύρα κρατάει ολόχρυση και παίζοντας αρχίζει
να τραγουδάει στο πέλαγος μ’ ουράνια φωνή! » (2)
Γεώργιος Δροσίνης
.......................................................................................................................................................
1. Το πεζό κείμενο είναι απoσπάσματα από την "ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ",
τόμ. Δ΄, σελ. 10, 11, 232, 233, ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΘΗΝΩΝ.
2. (www.antoniskarabatsos.gr)
τόμ. Δ΄, σελ. 10, 11, 232, 233, ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΘΗΝΩΝ.
2. (www.antoniskarabatsos.gr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου