ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΣ

PAWEł KRUPKA  

Πάβεου Κρούπκα 

Οιdromoilogotexnias, φιλοξενούν ένα ποίημα του Πολωνού Διπλωμάτη,  συγγραφέα, ποιητή και μεταφραστή Paweł Krupka - Πάβεου Κρούπκα, μέσα από το οποίο φανερώνεται η αγάπη του για την Ελλάδα! 

ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΣ

Θάλασσα

Εσύ από αιώνες μας φέρνεις
στον κόσμο και πέρα απ’ τον κόσμο 

Εσύ από αιώνες υφαίνεις με χιλιάδες ταξίδια
των πλοίων και των σκέψεων μας 

το ύφασμα άσβηστων αιωνίων χρωμάτων 

που ονομάστηκε απ’ τους Προγόνους μας 

Μεγάλη Ελλάς 

Χρόνια τώρα διαβαίνω τα μονοπάτια σου 

σα να’ ταν δικά μου 

όμως το ξένο μου το βλέμμα 

φεύγει συνέχεια προς τις πλάτες σου 

που μερικές φορές υψώνονται 

με σκούρο μολύβι απειλής 

σκεπασμένο με λευκούς αφρούς 

και επιστρέφουν στην ψυχή 

που σκίζεται με πολύχρωμο θόρυβο 

στη μνήμη των γενεών 

Όπως κάποτε 

έστειλαν για φρουρά 

τους δύο γενειοφόρους οπλίτες 

από το Ρυάκι 

Και κοιτάω συνέχεια τα βάθη σου 

με χίλια χρώματα και διαφάνειες 

που πριν μου έμαθαν 

αιώνες τώρα να διαβάζω 

τους παπύρους από την πηγή της Αρετούσας 

ώστε να γίνω διανοούμενος 

πρώτα μου χόρδισαν τη λύρα 

στο μέτρο των κυμάτων τους 

να τραγουδώ με τη φωνή των βράχων και της χλόης 

των ανθών και των φραγκόσυκων 

Και καμαρώνω τα χρυσαφένια σου 

τα λέπια των ξιφιών 

η λάμψη των οποίων καιει τα σπλάχνα μου 

και το πυκνό μωβ του δέρματός σου 

με τρομάζει, με φοβίζει 

και τρέμω όταν καθ’ οδόν 

μου χαμογελούν λάγνα 

πίσω από κλήματα κάτασπρων σπιτιών 

η Πάολα, η Αμαντέα, η Λαμετία 

προσεκτικά φυλαγμένες Κόρες 

τις οποίες πρόλαβε να κατακτήσει 

η εξυπνάδα του Ιόνιου ναύτη 

που κάνει την όραση τεμπέλα 

και το μυαλό σκοτεινό 

Και άκουω τις κρυφές σου νότες 

εντός του τεραστίου ότου του Διονυσίου 

κουφός ήδη μα όχι ακόμα εντελώς 

Αρπάζω ένθερμα τα χαοτικά μηνύματα 

ω Μεγάλη Ελλάς που τόσες φορές 

μας τιμώρησες με τη φλογερή πνοή της Αίτνας 

και με το υποχθόνιο χέρι του Ηφαίστου 

να ξανακτίζουμε συνέχεια με υπομονή 

τις οικίες μας και τις ψυχές μας 

και αναζητούμε τα μονοπάτια μας 

Αν και Συ έμαθες τα παιδιά σου 

να τραγουδούν με μεγάλη φωνή 

άμεσα απ’ τα καυτά βράχια και τα πεύκα 

Και μας έμαθες να κτίζουμε τα θέατρα 

πιο ανθεκτικά από σπίτια και παλάτια 

και να παίζουμε τους συγκλονιστικότερους ρόλους 

πριν να σπέρνουμε, να μαζεύουμε και να μετράμε 

και στον καθένα μας έδωσες 

μια σκηνή μεγάλη ή μικρή 

πάνω στην οποία παίζουμε συνέχεια το διηνεκές ποίημα 

πάθους και θαυμασμού 

Κι’ έσφιξες τα μυστικά σου 

με το μεγαλείο των Δύο Σικελίων 

στο πορθμό με χορδές χρυσών φώτων 

που ηχούν κάθε βράδυ 

κάτω απ’ το άγρυπνο μάτι της Σκύλλας και της Χάρυβδης 

και μας τραβάνε να ερχόμαστε από αιώνες 

διαβαίνοντας τις Άλπες όπως ο Ρογήρος 

και ο Φρειδερίκος 

ν’ ανακαλύψουμε στα πόδια της γερής μανoλίας 

στο πιο όμορφο χιλιόμετρο της ιταλικής μπότας 

ότι αυτές οι πελώριες δέσμες 

δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι ρίζες μας 

Και σήμερα όπως του Ρογήρου και του Φρειδερίκου πριν αιώνες 

η ψυχή μου κτίζει κάστρα 

στα πράσινα λιβάδια της Μίλητου 

φωτισμένα με φάρους πορτοκαλιών 

που ανάβει ξαφνικά από τα σύννεφα 

η έξυπνη ηλιαχτίδα 

αυτή που προσπαθεί εκ νέου να ρυθμίζει 

στο μέτρο των θαλασσίων κυμάτων 

τον αιώνιο ύμνο έκστασης 

ο οποίος από’ δω έβγαινε ανέκαθεν στον κόσμο 

πάντα πρώτος και καθάριος 

του Επιχάρμου και του Στησιχόρου 

του Φρειδερίκου και του Μανφρέδου 

Και εδώ σαν μικρό παιδί 

μαθαίνω αδέξια 

να διαβάζω τα μυστικά σήματα αισθήσεων και εμπειριών 

άτακτα σε μια κρυφή αλφάβητο 

αρχών και κανόνων 

Και μαθαίνω να κουβαλώ 

δίκην μεταφορέως όνου 

το οδυνηρό βάρος των ανθρωπίνων παθών 

Στις ασημένιες σου ακτές 

ω Μεγάλη Ελλάς 

στις χάλκινες πλάγιες των βουνών σου 

αποκαλύπτει η εξόριστη μου καρδιά 

αυτή την αγάπη που καιει όπως μέσα ένα κερί

την κλωστή της ζωής στις γραμμένες στη Βίβλο των Μοιρών 

ημέρες και ώρες

Paweł Krupka - Πάβεου Κρούπκα