ALFRED DE MUSSET
(1810 - 1857)
Ο Αλφρέ ντε Μυσσέ Γεννήθηκε στο Παρίσι και εμφανίστηκε στα γαλλικά γράμματα σε παιδική ηλικία, "παιδί θαυμαστό", όπως το ονόμασαν στην εποχή του. Το πρώτο βιβλίο του "Ισπανικά και Ιταλικά Διηγήματα" σημείωσε καταπληκτική επιτυχία και στάθηκε αφορμή ν΄ ανοιχτούν οι πόρτες των παρισινών σαλονιών και περιοδικών στον μόλις δεκαεννιάχρονο ποιητή.
Η ποίηση του Γάλλου ποιητή διακρίθηκε από τους σύγχρονούς της για το λεπτό πνεύμα της, τη χάρη της και την κομψότητα της έκφρασής της. Στο πρώτο του βιβλίο "Ισπανικά και Ιταλικά Διηγήματα", η βυρωνική επιδεικτική πολυτέλεια ξεχείλιζε μαζί με ένα εξωτισμό και μια προπέτεια που θαρραλέα προσβάλλει κάθε είδους παράδοση.
Γενικά η ποίηση του Αλφρέ ντε Μυσσέ, σήμερα τόσο ξεθωριασμένη και σχεδόν νεκρή, είναι γεμάτη από ρητορικά σχήματα και διεξοδική μικρολογία. Εκεί που παρουσιάζεται ειλικρινής και με κάποιο ουσιαστικό πυθμένα, είναι στις "Νύχτες", συνθέσεις που συγκινούν άμεσα τον αναγνώστη. Πάντως στη Γραμματολογία, ο Μυσσέ, μαζί με τον Ουγκώ και τον Λαμαρτίνο, αποτελούν την τριάδα του Γαλλικού Ρομαντισμού.
Οι dromoi Logotexnias , φιλοξενούν δύο ποιήματά του από τη "Νύχτα του Δεκέμβρη" με τίτλο..
Ο ποιητής
Ι
Ξάφνου θωρώ στης νύχτας το σκοτάδι
Κάτι που αθόρυβα γλιστρά
Περνά μπροστά μου σαν σκιά σαν χάδι
Και πλάι στην κλίνη μου ακουμπά...
Ποιος είσαι εσύ, όραμα ωχρό θλιμμένο,
Που έχεις στα ολόμαυρα ντυθεί;
Και τι με θες πουλί ταξιδεμένο;
Μην ονειρεύομαι; Μην είν' γερμένο
Το πρόσωπό μου στον καθρέφτη εκεί;
Ποιος είσαι εσύ, της νιότης μου το φάσμα,
Διαβάτη που δεν έχεις κουραστεί;
Πες μου λοιπόν γιατί σε βρίσκω, ω πλάσμα.
Να στέκεις πάντα εκεί που έχω διαβεί;
Ποιος είσαι συ, επισκέπτη ερημικέ μου,
Των πόνων μου η αιώνια συντροφιά,
Και πώς μ' ακολουθείς παντού, για πες μου,
Ποιος είσαι συ, ποιος είσαι συ, αδερφέ μου
Που φαίνεσαι σαν έρθει η συμφορά;
Στη Γεωργία Σάνδη
Σε βλέπω να ξανάρχεσαι σε βράδυα αστρολουσμένα
Σαν κάποια αγγελική μορφή με μάτια ονειρεμένα,
Ω, αγάπη, υπέρτατο αγαθό, που τώρα έχεις χαθεί-
Τρία χρόνια παν και νόμιζα πως σ' έχω λησμονήσει
Μα εσύ, μ' ένα χαμόγελο και σαν να 'χεις δακρύσει
Στο προσκεφάλι μου έρχεσαι και στέκεις σιωπηλή...
Το ξέρεις πως δυο λόγια σου με κάνουν βασιλιά,
Βάλε το χέρι στην καρδιά να δεις πόσο βαθιά
Είν' η πληγή μου... Κάμε την συντρίμμια να γενεί...
Ποτέ κανένας εραστής σ' αγαπημένη αγκάλη
Πεθαίνοντας, δεν ένιωσε τέτοια ηδονή μεγάλη
Τέτοιο στ' ωραίο σου μέτωπο, δεν έδωσε φιλί!
Alfred De Mysset (Αλφρέ ντε Μυσσέ)
............................................................................................. Από τη "Νέα Παγκόσμια Ποιητική Ανθολογία", τόμ. Β, σελ. 1549, της Ρίτας Μπούμη - Ν. Παπά.
Γενικά η ποίηση του Αλφρέ ντε Μυσσέ, σήμερα τόσο ξεθωριασμένη και σχεδόν νεκρή, είναι γεμάτη από ρητορικά σχήματα και διεξοδική μικρολογία. Εκεί που παρουσιάζεται ειλικρινής και με κάποιο ουσιαστικό πυθμένα, είναι στις "Νύχτες", συνθέσεις που συγκινούν άμεσα τον αναγνώστη. Πάντως στη Γραμματολογία, ο Μυσσέ, μαζί με τον Ουγκώ και τον Λαμαρτίνο, αποτελούν την τριάδα του Γαλλικού Ρομαντισμού.
Οι dromoi Logotexnias , φιλοξενούν δύο ποιήματά του από τη "Νύχτα του Δεκέμβρη" με τίτλο..
Ο ποιητής
Ι
Ξάφνου θωρώ στης νύχτας το σκοτάδι
Κάτι που αθόρυβα γλιστρά
Περνά μπροστά μου σαν σκιά σαν χάδι
Και πλάι στην κλίνη μου ακουμπά...
Ποιος είσαι εσύ, όραμα ωχρό θλιμμένο,
Που έχεις στα ολόμαυρα ντυθεί;
Και τι με θες πουλί ταξιδεμένο;
Μην ονειρεύομαι; Μην είν' γερμένο
Το πρόσωπό μου στον καθρέφτη εκεί;
Ποιος είσαι εσύ, της νιότης μου το φάσμα,
Διαβάτη που δεν έχεις κουραστεί;
Πες μου λοιπόν γιατί σε βρίσκω, ω πλάσμα.
Να στέκεις πάντα εκεί που έχω διαβεί;
Ποιος είσαι συ, επισκέπτη ερημικέ μου,
Των πόνων μου η αιώνια συντροφιά,
Και πώς μ' ακολουθείς παντού, για πες μου,
Ποιος είσαι συ, ποιος είσαι συ, αδερφέ μου
Που φαίνεσαι σαν έρθει η συμφορά;
Στη Γεωργία Σάνδη
Σε βλέπω να ξανάρχεσαι σε βράδυα αστρολουσμένα
Σαν κάποια αγγελική μορφή με μάτια ονειρεμένα,
Ω, αγάπη, υπέρτατο αγαθό, που τώρα έχεις χαθεί-
Τρία χρόνια παν και νόμιζα πως σ' έχω λησμονήσει
Μα εσύ, μ' ένα χαμόγελο και σαν να 'χεις δακρύσει
Στο προσκεφάλι μου έρχεσαι και στέκεις σιωπηλή...
Το ξέρεις πως δυο λόγια σου με κάνουν βασιλιά,
Βάλε το χέρι στην καρδιά να δεις πόσο βαθιά
Είν' η πληγή μου... Κάμε την συντρίμμια να γενεί...
Ποτέ κανένας εραστής σ' αγαπημένη αγκάλη
Πεθαίνοντας, δεν ένιωσε τέτοια ηδονή μεγάλη
Τέτοιο στ' ωραίο σου μέτωπο, δεν έδωσε φιλί!
Alfred De Mysset (Αλφρέ ντε Μυσσέ)
............................................................................................. Από τη "Νέα Παγκόσμια Ποιητική Ανθολογία", τόμ. Β, σελ. 1549, της Ρίτας Μπούμη - Ν. Παπά.
