(Ποιητής)
Ποιο το Αρχέτυπο
Γράφει: ο Σωκράτης Μελισσαράτος
-Κάθισε κατάκοπος μετά το μεγάλο Ταξίδι στον Κόσμο, μέσα στον ίσκιο του βράχου φωνάζοντάς μου..
-Έλα να σου δείξω το θαύμα.. Έλα να ταξιδέψεις μες στους ίσκιους της ζωής! Θυμάσαι τότε, που πρωτοξεκίνησες μέσα από σαθρές ρίζες, βογγητά γέννας, αίμα, ιδρώτα και χώμα, καθόλου δεν άλλαξες, δεν αλλάξαμε! Μορφές πολύπλοκες, που πάνω και μέσα τους σμιλεύουν ο χώρος κι ο χρόνος τις μορφές μας! Μια χούφτα χώμα, αστρόσκονη, μέγα κενό και μια λαθεμένη και ελλιπής ανθρώπινη αίσθηση, μάς κάνουν αυτό, που νομίζουμε ότι είμαστε!
-Είμαστε..; Ίσως είμαστε πιστά αντίγραφα, άπειρα στο χρόνο και το χώρο, της μορφής του Αρχέτυπου, χυμένοι στου Απείρου τ’ αθέατα ακρογιάλια! Ποιο και Πού όμως το Αρχέτυπο!
Πώς μπορούμε εγώ, εσύ κι οι άλλοι να μην υποταχθούμε στο «φαίνεσθαι»! Είμαστε όμως αυτοί που φαινόμαστε, είμαστε υπαρκτή ύλη; Πέραν από κάθε αμφισβήτηση, ποιος μας διαβεβαιώνει γι’ αυτό ή το αντίθετο..! Τι είναι η ύλη; Είναι αυτό που βλέπουμε, ή είναι η ψευδαίσθηση, που μας δημιουργείται από τη συναίρεση Χώρου και Χρόνου; Μήπως ρέουμε και διαπερνούμε τα πάντα και τα πάντα διαπερνούν εμάς! Διερωτήθηκες ποτέ, εάν αυτό που αισθανόμαστε, σκεφτόμαστε, ποιούμε και εφαρμόζουμε έχει αυτό το αποτέλεσμα, που αντιλαμβανόμαστε και βλέπουμε με την ελλιπή φυσιολογία των αισθήσεών μας και όχι κάποιο άλλο; Πού να στηριχτούμε για να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα..!
Κάθε στιγμή γινόμαστε μάρτυρες μιας συνεχούς αλλαγής, τόσο των επιστημών, όσο και των πολιτισμικών μας δεδομένων και «πιστεύω». Θεμελιώδεις έννοιες όπως αυτές του χρόνου, του χώρου, της ύλης, του φωτός, του ολισμού, του κυβερνοχώρου, του κενού κ.α., είναι έννοιες, που πάνω τους δομήθηκαν, στηρίχθηκαν και στηρίζονται ολόκληροι πολιτισμοί, ανάλογα και με το πώς εκλαμβάνονται από τις πολιτισμικές κοινωνίες των εθνών.
Ο άνθρωπος έρχεται μέσα από τον Καθολικό Ιστό του Κόσμου, πάντα δεμένος με μια από τις «κλωστές» του, ο οποίος θα του πλέξει το δικό του Ιστορικό «γίγνεσθαι» στην αδιάσπαστη Κοσμική Ενότητα! Μια αόρατη κλωστή, που λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος στα ορατά και αόρατα. Ένας Κοσμικός Ιστός, που σηκώνει όλο το Βάθος, το Ύψος και το Βάρος του Κόσμου, της άμετρης βαρύτητας, τα Ύψη και Βάθη του Πνεύματος.. Είναι Εκείνα τα δυσθεώρητα Ύψη και Βάθη, που ο άνθρωπος αδυνατεί να ατενίσει, καθώς και Κείνα τα άπιαστα συναισθήματα, που τον κατακλύζουν, τον βασανίζουν, τον ανασταίνουν και τον κάνουν να δημιουργεί παραστάσεις μιας δικής του πραγματικότητας πιστεύοντας στο αλάθητο των αισθήσεών του.. στο σαθρό εκείνο «πιστεύω», που τον βγάζει απ’ τη ρότα του «πραγματικού» Κόσμου!
Αυτά τον κάνουν να πελαγοδρομεί σε κόσμους άγνωστους, σε κόσμους πραγματικά φρικώδεις και ανελέητους, που του σκοτώνουν ακόμα και αυτά τα οράματα και τις προσδοκίες, τα οποία έχει για την ανέλιξή του σε ανώτερα επίπεδα γνωστικής εξέλιξης και Συνειδητότητας! Είναι αυτά, που τον κάνουν να βλέπει και να φαντάζεται πράγματα, τα οποία συμβαίνουν γύρω του χωρίς να του παρουσιάζουν τη γενεσιουργό εκείνη αιτία και τα ερεθίσματα, που χρειάζεται, ώστε ν’ ανθίσει μέσα στο χρόνο η Υπαρξιακή τους αλλά και η δική του Υπαρξιακή Υπόσταση!
Τα ερωτηματικά για το Υπαρκτό, «Είναι» και το μη Υπαρκτό, «Μη Είναι», δηλαδή το «Όν» και το «Μη Όν», πάντα θα τον κατατρύχουν στο πέρασμά του απ’ τη Ζωή! Ο άνθρωπος δεν προκάλεσε τα πράγματα, ούτε τα δημιούργησε.. Βρέθηκε μέσα σ’ αυτά και αυτά του προσδιόρισαν το «φαίνεσθαι», μέσα από μια ελλιπή φυσιολογία των ασθήσεων!
Σωκράτης Μελισσαράτος
..................................................................................................................................................
(Αναδημοσίευση από το Περιοδικό "αντιστροφές" 2017, τεύχος 14, σελ. 13).
Το κείμενο βρίσκεται στο έργο "Στην Ανέμη του Ήλιου", σελ. 21, Εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη Αθήνα 2017
