Τώρα κι εμείς για κει τραβάμε

Сергей Есенин

        (Σεργκέι Γεσένιν - 1895 - 1925)

Ο Сергей Есенин (Σεργκέι Γεσένιν), ήταν Ρώσος λυρικός ποιητής. Υπήρξε από τους πιο δημοφιλείς ποιητές του 20ου αιώνα, με πολυσήμαντο λογοτεχνικό έργο. Γεννήθηκε στο Κονσταντίνοβο της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Οι γονείς του ήταν φτωχοί αγρότες. Επηρεάσθηκε από τους ποιητές Αλέξαντρ Μπλοκ, Σεργκέι Γκοροντίετσκι, Νικολάι Κλούγιεφ και τον Αντρέι Μπέλυ. 

Ο ίδιος ο Γεσένιν έλεγε ότι ο Αντρέι Μπέλυ του έμαθε τη σημασία της φόρμας, ενώ ο Κλούγιεφ και ο Μπλοκ του δίδαξαν τον πραγματικό λυρισμό. Αυτοκτόνησε στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου το 1925 σε ηλικία τριάντα (30) ετών.

Οι dromoi logotexnias, φιλοξενούν δύο ποιήματα του Ρώσου ποιητή. 

                       1.

Τώρα κι εμείς για κει τραβάμε

Τώρα κ' εμείς για κει τραβάμε λίγοι-λίγοι
στη χώρα αυτή που βασιλεύει η ευλογία κ' η σιωπή.
Ίσως κι εγώ, τα υπάρχοντά μου τα φθαρμένα,
θα πρέπει σύντομα να τα μαζεύω για τα κει.

Δάση μου εσείς αγαπημένα από σημύδες!
Άμμοι της στέππας άμετροι. Και γη μου εσύ!
Μπροστά σ' αυτόν το μέγα πλούτο που μου φεύγει
δε βρίσκει τρόπο η θλίψη να κρυφτεί.

Α, πόσο, πόσο αγάπησα σ' αυτόν τον κόσμο
ό,τι ολοζώντανο τυλίγει την ψυχή,
γαλήνη στις οξυές που ανοίγοντας τα κλώνια
ξεχάστηκαν κοιτώντας τον ορίζοντα τριανταφυλλή.

Μέσα στην ησυχία πλήθος σκέψεις έχω πλάσει,
πλήθος τραγούδια αρμόνισα για μένανε. Γι' αυτό
νιώθω ευτυχής που ανάσαινα και ζούσα
στην αγριεμένη τούτη γη, στον άγριο αυτό καιρό.

Είμαι ευτυχής που φίλησα πολλές γυναίκες,
που μάδησα άνθη, που κυλίστηκα στη χλόη την απαλή'
τα ζώα, σαν τα μικρότερά μου αδέρφια
ποτέ μου δεν τα χτύπησα στην κεφαλή.

Το ξέρω πως εκεί τα δάση δεν ανθίζουν,
δεν κουδουνίζει η σίκαλη τον κύκνειο της λαιμό'
μπροστά σ' αυτόν τον πλούτο που μου φεύγει
με περιτρέχει ρίγος παγερό.

Το ξέρω πως στη χώρα εκείνη δε θα υπάρχουν
οι κάμποι αυτοί που στο σκοτάδι λάμπουνε χρυσοί,
γι' αυτό και τόσον ακριβοί μού είναι οι ανθρώποι
που ζουν μαζί μου πάνω εδώ σ' αυτή τη γη.

                       2.

Όχι φωνές, πικρίες και κλάματα

Όχι φωνές, πικρίες και κλάματα.
Αντίο, μηλιές πούχα αγαπήσει·
μ’ άγγιξε κιόλας το φθινόπωρο
κι η νιότη απόμακρα έχει σβήσει.

Τα καρδιοχτύπια, πάει, περάσανε·
ναι, λίγη ψύχρα – η πρώτη. Το ίσο
χαλί των χωραφιών που αγάπησα
γυμνόποδος δεν θα πατήσω.

Αντίο, ωραίες περιπλανήσεις μου,
των αισθημάτων μου άγρια δάση·
νιότη τρελή που τα τραγούδια μου
παράφορα είχες λαμπαδιάσει.

Κανένα πια τρανό λαχτάρισμα·
μη και μες στ’ όνειρο έχω ζήσει:
Καβάλα σ’ ένα ρόδινο άλογο
μια χαραυγή έχω διασχίσει.

Φύλλα από μαυρισμένο μέταλλο
σπορπάει τριγύρω το σφεντάνι.
Ευλογημένο ας είναι ό,τι άνθησε
πάνω στη γη και θα πεθάνει.

Сергей Есенин (Σεργκέι Γεσένιν)

..............................................................................................
1. Μετάφραση: Κατίνα Ζορμπαλά
2. Μετάφραση:  Γιάννης Ρίτσος