ALFRED TENNYSON
(1809-1892)
Ο ALFRED TENNYSON (Άλφρεντ Τεννυσον), είναι Άγγλος ποιητής. [...]Σπούδασε στο Κολέγιο Τρίνιτυ του Καίμπριτζ κι από παιδί άρχισε να γράφει στίχους... δημοσίευσε το πρώτο του βιβλίο με τον τίτλο "Ποιήματα" (1827). [...]Στα 1830 εξέδοσε μια δεύτερη ποιητική συλογή με τον ίδιο τίτλο, επηρεασμένη στο σύνολό της από τους Μπάϋρον, Μουρ και Σκώτ και στα 1833 την τρίτη του ποιητική συλλογή με το μόνιμο πια τίτλο "Ποιήματα" [...]
Στα 1842 εμφανίζεται με δύο ποιητικές συλλογές μαζί, με τον ίδιο πάντα τίτλο, που έγιναν δεκτές με ενθουσιασμό από την αγγλική κριτική. Σ΄αυτά τα βιβλία του περιλαμβάνεται και το πασίγνωστο ποίημά του "Οδυσσέας"[...] Πέραν των ανωτέρω έγραψε και άλλες ποιητικές συλλογές, καθώς και "ιστορικά δράματα πατριωτικά και θρησκευτικά άτυχα θεατρικά έργα, απ΄τα οποία καλύτερο θεωρείται ο "Αρόλδος και που όμως δεν παύει να είναι ένα κακό αντίγραφο του "Άμλετ" του Σαίξπηρ.
Στην εποχή τους τα ποιήματα του Τέννυσον αγαπήθηκαν εξαιρετικά, και γι' αυτά ο συγγραφέας τους ανακυρίχτηκε "Δαφνοστεφής ποιητής" της Αγγλίας και ονομάστηκε Λόρδος, που για πρώτη φορά γινόταν σε Άγγλο ποιητή. Πέθανε σε βαθιά γερατιά στα 1892.[...]
Ωστόσο η δικαιότερη κρίση για τον Τέννυσον θα ήταν, πως το έργο του συγκρινόμενο μ' εκείνο του Σέλλεϋ και του Κήτς, είναι σαν κήπος πλάϊ σε φυσικά τοπία.[...]
Οι dromoi logotexnias, παραθέτουν αποσπάσματα από το ποίημα με τίτλο:
Οδυσσέας.
Τι αξίζει αν στην ατάραχη γωνιά μου
Σαν οκνός βασιλιάς στέκω στο πλάγι
Γριάς συντρόφισσας, και σωστά μοιράζω
Το δίκιο στους ανθρώπους,
Που τρώνε θησαυρίζουν και κοιμούνται,
Και δε με νοιώθουν! Δεν μπορώ να πάψω
Να γυροφέρνω πάντα σε ταξίδια..
Θέλω να πιω της ζωής τη στερνή στάλα.
Εχάρηκα πολλά, πολλά έχω πάθει
Μονάχος μου ή με όσους μ΄ αγαπούσαν
Ποτέ σε ξένη γη, ποτέ στα μάκρη
Σκοτεινού πολυκύμαντου πελάγου.
Τ΄ όνομά μου εδιαλάλησεν η Φήμη
Κ΄η αχόρταγη καρδιά καινούριο πόθο
Παντα γρικάει, κι ας έμαθα, κι ας είδα
Σε άλλες χώρες πως ζουν, πώς κυβερνάνε.
Κι εγώ στερνός δεν είμαι, αφού με σέβας
Με δέχτηκαν παντού κ΄έχω γνωρίσει
Της μάχης το μεθύσι, πολεμώντας
Με τους όμοιους μου μόνο, μες στους κάμπους
Τους βοερούς κι ανεμόδαρτους της Τροίας.
Κ' είμαι εγώ καθετί που μούχει τύχει,
Κι ό,τι είδα κι ό,τι ξέρω τώρα μοιάζει
Με αψιδωτή στοά, που ανάμεσό της
φαίνεται κόσμος άγνωστος, μα πάντα
Σαν σιμώσω τα σύννεφα ξεφεύγουν...
Είναι άγνωμος ο πόθος που γυρεύει
Να βρη τέλος κι ανάπαψη, σαν όπλο
Που δεν αστράφτει πλια κι απορριγμένο
Σκουριάζει. Όχι, δε ζη όποιος αναπνέει
Μονάχα. Δεν αξίζει στριμωγμένοι
οι άνθρωποι νάναι, ο ένας κοντά στον άλλο.
Κι΄αν τώρα ζωή λίγη μου απομένει,
Μα και μιαν ώρα μόνο σαν μπορέσεις
Απ΄την αιώνια τη σιγή ν΄ αρπάξης
Πολλά πράγματα νέα θα δης, θα μάθης!
................................................................
Ω, ναύτες, που με ανδρεία ψυχή μαζί μου
Στις έγνοιες, στους αγώνες και στους κόπους
Δεχτήκατε με χαμογιέλιο πάντα,
Μ΄ ελεύθερη καρδιά και περηφάνεια,
Κι΄αν έλαμπαν τα ουράνια ή κι αν βροντούσαν
Είμαστε γέροι, αλλά δεν απολείπουν
Από τα γερατειά το χρέος κι΄η δόξα.
Όλα τα κόβει ο θάνατος. Μα τώρα,
Πριν φτάσει, εμείς να κάνουμε μπορούμε
Έργο τρανό κι αντάξιο των ανθρώπων
Που ακόμη και στους θεούς αντισταθήκαν.
...............................................................
Σπρώχτε, σύντροφοι, το πλοίο
Στ΄ανοιχτά, και καθήστε στην αράδα
Σαν άξιοι λαμνοκόποι. Εμπρός τραβάτε
Σχίζοντας ρυθμικά το βοερό κύμα,
Αφού η καρδιά μου απόφασιν επήρε
Στη μακρινή χώρα να πάω ν΄ αράξω
Πέρα απ΄τη δύση που βυθίζουν τ΄άστρα.
Κι αν δε μας πνίξει η τρικυμιά, θα πάμε
στα Μακάρια νησιά τον Αχιλλέα
Τον μεγαλόψυχο να ξαναδούμε,
Αρκετά κατορθώσαμε, μα πάντα
Πολλά μένουν ακόμα για να γίνουν,
Κι αν δυνατοί δεν είμαστε σαν πρώτα
Στα παλιά χρόνια, που δικά μας ήταν
Γη κι ουρανός, είμαστε ακόμη κάτι
Γιατί καρδιές ανδρείες δε θ΄αλλάξουν
Κι αν ο Καιρός κ΄η Μοίρα τις κουράσουν,
Μα στο έργο σταθερή και στον αγώνα
Βαθειά τους ζωντανή θέληση μένει
που δύναμη καμιά δεν τη δαμάζει.
Κι εγώ στερνός δεν είμαι, αφού με σέβας
Με δέχτηκαν παντού κ΄έχω γνωρίσει
Της μάχης το μεθύσι, πολεμώντας
Με τους όμοιους μου μόνο, μες στους κάμπους
Τους βοερούς κι ανεμόδαρτους της Τροίας.
Κ' είμαι εγώ καθετί που μούχει τύχει,
Κι ό,τι είδα κι ό,τι ξέρω τώρα μοιάζει
Με αψιδωτή στοά, που ανάμεσό της
φαίνεται κόσμος άγνωστος, μα πάντα
Σαν σιμώσω τα σύννεφα ξεφεύγουν...
Είναι άγνωμος ο πόθος που γυρεύει
Να βρη τέλος κι ανάπαψη, σαν όπλο
Που δεν αστράφτει πλια κι απορριγμένο
Σκουριάζει. Όχι, δε ζη όποιος αναπνέει
Μονάχα. Δεν αξίζει στριμωγμένοι
οι άνθρωποι νάναι, ο ένας κοντά στον άλλο.
Κι΄αν τώρα ζωή λίγη μου απομένει,
Μα και μιαν ώρα μόνο σαν μπορέσεις
Απ΄την αιώνια τη σιγή ν΄ αρπάξης
Πολλά πράγματα νέα θα δης, θα μάθης!
................................................................
Ω, ναύτες, που με ανδρεία ψυχή μαζί μου
Στις έγνοιες, στους αγώνες και στους κόπους
Δεχτήκατε με χαμογιέλιο πάντα,
Μ΄ ελεύθερη καρδιά και περηφάνεια,
Κι΄αν έλαμπαν τα ουράνια ή κι αν βροντούσαν
Είμαστε γέροι, αλλά δεν απολείπουν
Από τα γερατειά το χρέος κι΄η δόξα.
Όλα τα κόβει ο θάνατος. Μα τώρα,
Πριν φτάσει, εμείς να κάνουμε μπορούμε
Έργο τρανό κι αντάξιο των ανθρώπων
Που ακόμη και στους θεούς αντισταθήκαν.
...............................................................
Σπρώχτε, σύντροφοι, το πλοίο
Στ΄ανοιχτά, και καθήστε στην αράδα
Σαν άξιοι λαμνοκόποι. Εμπρός τραβάτε
Σχίζοντας ρυθμικά το βοερό κύμα,
Αφού η καρδιά μου απόφασιν επήρε
Στη μακρινή χώρα να πάω ν΄ αράξω
Πέρα απ΄τη δύση που βυθίζουν τ΄άστρα.
Κι αν δε μας πνίξει η τρικυμιά, θα πάμε
στα Μακάρια νησιά τον Αχιλλέα
Τον μεγαλόψυχο να ξαναδούμε,
Αρκετά κατορθώσαμε, μα πάντα
Πολλά μένουν ακόμα για να γίνουν,
Κι αν δυνατοί δεν είμαστε σαν πρώτα
Στα παλιά χρόνια, που δικά μας ήταν
Γη κι ουρανός, είμαστε ακόμη κάτι
Γιατί καρδιές ανδρείες δε θ΄αλλάξουν
Κι αν ο Καιρός κ΄η Μοίρα τις κουράσουν,
Μα στο έργο σταθερή και στον αγώνα
Βαθειά τους ζωντανή θέληση μένει
που δύναμη καμιά δεν τη δαμάζει.
Alfred Tennyson - (Άλφρεντ Τεννυσον)
........................................................................................................
α. Τα αποσπάσματα (πεζό και ποίημα) είναι από τη "Νέα Παγκόσμια ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ", τόμ. Γ΄, σελ. 1053-1054, της ΡΙΤΑΣ ΜΠΟΥΜΗ - Ν. ΠΑΠΑ
β. Στην ανωτέρω Ποιητική Ανθολογία τα κείμενα είναι με το πολυτονικό σύστημα γραφής.
