Σε δάσος απείρου

       

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΟΥΤΣΙΑΣ

(Ποιητής)

    Ο Γιάννης Τσούτσιας γεννήθηκε το 1953 στην Αθήνα. Οι συλλογές του: "Δεκατρία Φεγγάρια και μία Πανσέληνος" και Ευδόκιμα, Αδόκιμα και Επίορκα", βρίσκονται στη βιβλιοθήκη του τμήματος Νεοελληνικής Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου της Σορβόνης.

Από το 2013 είναι μέλος της Ένωσης 

Ελλήνων Λογοτεχνών. Από το (2014-2018 ήταν μέλος του Δ. Σ.).

Το 2016 στο πλαίσιο του Έτους Ελληνορωσικής Φιλίας, το Ρωσικό Προξενείο στην Αθήνα, σε συνεργασία με την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών, παρουσίασε το έργο του στο Ρωσικό Πολιτιστικό και Επιστημονικό Κέντρο στο Ψυχικό.

    Το 2018  η Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών του απένειμε το Χρυσό Μετάλλιο Πνεματικής Αξίας Α΄ Τάξεως. 

Το 2018 έγινε μέλος της ΕΤΑΙΡΙΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ. 

Το 2019 Α΄ Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή: Επίλογοι Συμφωνηθέντων Προλόγων, από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών.

***

Οι dromoi Logotexnias, φιλοξενούν τέσσερα ποιήματα του Εκλεκτού Ποιητή Γιάννη Τσούτσια, από την Ποιητική Συλλογή "Στα προάστια των τίτλων". 

***

Σε δάσος του απείρου

Στην πλάτη των φύλλων, 

δένδρου άγνωστων καρπών,

χάρτες βροχής,

από νησιά διάφανα,

σταγόνες γίνονται.

Γαλαξίες υγροί,

σε χώρο του χρόνου κλεισμένοι.

Μικρόκοσμοι σκόνης,

δέους και άγνοιας φορείς,

στις άκρες αιωρούνται.

Σε μια απ' αυτές...

από εκεί μέσα γράφω.                          (Σελ. 24)

            ***

Τη λήθη τέμνοντας

Με χορηγό το χρόνο,                                                                                  στοιχειά τα νιάτα.

Η ζωή απουσίες γίνεται...

Δρεπάνια οι σκέψεις,

σε λιμάνια σταθμών,

τις μνήμες θερίζουν.

Σιωπή και μελάνη,

κλειδί η πένα,

πόρτες εικόνων ανοίγουν.

Σπέρματα ανάσας οι λέξεις,

σε απόγευμα σελίδων,

γεννούν τη γραφή.

Σε χάρτινα απόνερα

χρεωμένων στιγμών,

συνοδεία κομμάτων, έρχεστε...               (Σελ. 23)

                       ***

Τα μισά φεγγάρια

Υπηρέτες φυλής αιγίδας ενστίκτων,                                                              ημίγυμνες γεύσεις κορμιών φτερωμένων,                                                    εμπύρετης δίψας ροές ουρανών.

Αυγής νυχτολόγοι θυσίας ονείρων,                                                              χάδια αλμύρας διάδοχων ήλιων,                                                                    όμορες λάμψεις δαιμόνων φωτιάς.

Αφής πειρατές αλφάβητου ήβης,                                                                  νότες λαγόνων λειψής αρμονίας,                                                                άτιτλων ήχων σφραγίδες σκιών.

Μετανάστες σιωπής άκρης χρωμάτων,                                                      πανσέληνου επαίτες αρχαίας γιορτής.     (Σελ. 32)

                     ***

Σε λυκόφως σωμάτων

Σε άκρη νύχτας, πριν οι λέξεις ξυπνήσουν,

εκεί που η σελήνη χάνεται σαν φως από σκόνη,

το κορμί σου κοιτάζω, άρωμα ψιθύρων τυλιγμένο.

Προσκύνημα αφής το χάδι, σε ράγες δίψας,

με ταξίδια ρημάτων μοιράζει του ήχους.

Του άγιου έρωτα φτερά τη σάρκα νοτίζουν.

Λευκές πορείες νυχιών, χαράσσουν το δέρμα,

στροφές ιδρώτα σε μετάξι πόρων λιμνάζουν.

Άνθος μικρής κραυγής, το στήθος μου αγγίζει.

Σε λίκνο φωτιάς, αυγή χειμώνα ενωθήκαμε.

Χρώμα απ' την ψυχή σου θέλω, ευχέλαιο παλμών,

να βάψω τ' όνειρο... που δεν ορίζω...                      (Σελ.  56)

Γιάννης Τσούτσιας       

Τέσσερα Ποιήματα του Γιατρού και Λογοτέχνη Στάθη Κόγια

 

ΣΤΑΘΗΣ ΚΟΓΙΑΣ

(Ποιητής - Συγγραφέας)

Γεννήθηκε στην πόλη του Βόλου το 1937, και η παιδική και εφηβική του ηλικία μέχρι το 1956, που τελείωσε στη Λάρισα το Γυμνάσιο, είναι όλη η τραγική και φοβερή περίοδος του Β’ πολέμου και του εμφυλίου. Πολλά παιδιά αυτής της περιόδου έζησαν “από τύχη”, όπως πιστεύει ο ίδιος, έχουν ιδιαίτερη, τραυματική ψυχολογία. Κάτω από απερίγραπτες συνθήκες, τελείωσε την Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Πήρε την ειδικότητα του Παθολόγου και του Καρδιολόγου, άσκησε την Ιατρική σε Νοσοκομεία, Άσυλο Ανιάτων, ΙΚΑ, και ιδιωτικά, επί δεκαετίες. Λατρεύει την αρχαία ελληνική Σκέψη και Τέχνη, την Φιλοσοφία, τις Θετικές Επιστήμες, την Βιολογία και Ψυχολογία.
Εκφράζει με την Ποίηση το μυστήριο και το θαύμα της Ζωής, την ανθρώπινη μοίρα και συνείδηση, στον άπειρο Χώρο και Χρόνο του Σύμπαντος…

***

Οι "dromoi logotexnias", φιλοξενούν τέσσερα υπέροχα ποιήματα του εκλεκτού Γιατρού, Ποιητή-Συγγραφέα Στάθη Κόγια.

                                 ***

Θεωρία των Στίχων

Το φιλί της μάνας μου

τα γαλανά μάτια του πατέρα μου

οι γραμμές των παιχνιδιών

χάρτης του Κόσμου με συντρόφους τους παιδικούς φίλους

το ντροπαλό χαμόγελο - το βλέμμα

του πρώτου αγαπημένου κοριτσιού
τα λουλούδια, τα λουλούδια, κ. Αϊνστάιν!..

Τούτα τα μοναδικά, τα αξέχαστα

τα όνειρα, οι χαρές, τα βάσανα στο ταξίδι για την Ιθάκη

νίκησαν την εντροπία

τον χωρόχρονο

την ταχύτητα του φωτός

τον Ιανό ύλης-ενέργειας

τις τέσσερις γνωστές σας δυνάμεις

τα περί Χάους, Απροσδιοριστίας

και άλλα σπουδαία και σοφά.

Μαγεία των στίχων

χωρίς εξισώσεις κι ανώτερα μαθηματικά

για τον έρωτα, την ανθρώπινη μοίρα,

την ομορφιά, την αγάπη

φωτίζει το δρόμο - φτάνει στην Αλήθεια

στη νομοτέλεια του ακατανόητου

Θεωρία των Στίχων σεβαστέ μου κ. Αϊνστάιν

αντίπαλον δέος της θεωρίας των Χορδών

και λέγεται Ποίηση!...

                                   *

                                                   Δυο γλώσσες υπάρχουν

                                                   για την κατανόηση του Κόσμου

                                                   τα Μαθηματικά και η Ποίηση

                                                               Werner Heisenberg

                                 ***

Ερώτημα

Στον πηγαιμό

λίγο θάρρος – λίγη τύχη

μια άλλη απόφαση στα σταυροδρόμια

άλλη ζωή θα βίωνα

άλλα μονοπάτια θα περπατούσα

σ’ άλλα πλοία της ζωής επιβάτης

σ’ άλλους τόπους

με άλλους ανθρώπους θα ξόδευα τη ζωή μου.

γυρεύοντας – χωρίς απάντηση

το Μεγάλο Μυστικό.

Μπορεί

και ναυαγός του θυμωμένου Ποσειδώνα.

Πεπρωμένον φυγείν αδύνατον;

βάρκα χωρίς τιμόνι – αέρι στο πανί;

συν ‘Αθηνά και χείρα κίνει;

ο πηγαιμός

ή

Όνειρο και Στοχασμός

ιδού το ερώτημα.

                                 ***

Βιογραφία

Περασμένα μεσάνυχτα - κοντεύει πρωί

μιλάω μόνος

τα λόγια σβήνουν – χάνονται στη σιωπή

Στα παλιά έπιπλα μια φωτογραφία εφηβική

ακούω τη φωνή της – κάθε βράδυ χαμογελά

Θυμάσαι – καπετάνιε - τότε που μίλαγες με τους καιρούς;

κίνησες για το μεγάλο ταξίδι

γύρεψες τα μυστικά – την αλήθεια

στην απεραντοσύνη του Κόσμου

δύναμη

η ελπίδα – τα νιάτα

μπόλικη η αποκοτιά...

Τράβαγες γραμμές στους χάρτες

κόντρα αρμένισες στους καιρούς

βρήκες θάλασσες κι’ ανέμους - σώθηκες κάνοντας προσευχή

τ’ αέρι σ’ έφερε σ’ ανθρώπους και λιμάνια

“πολλών δ’ ανθρώπων οίδεν άστεα και νόον έγνω“

ήπιες δυνατό ρακί..

Μάτωσε η ψυχή σου - δάκρυσες πολλές φορές

σκάφτηκαν ρυτίδες

έμαθες ποια είναι στ’ αλήθεια η ζωή..

Χάθηκαν οι χάρτες - καπετάνιε

κάτω από το μαξιλάρι το ημερολόγιο των ταξιδιών

έδεσε το καράβι κουρασμένο πάει για παλιοσίδερα

σε καινούργια σκαριά

όνειρα κι’ ελπίδες

αρμενίζουν στις θάλασσες του Κόσμου..

Μη λυπάσαι έτσι είναι η μοίρα των ονειροπαρμένων..

Ταξίδι κόντρα στα σημάδια των καιρών τους

χωρίς ποτέ να βρουν αυτά που χάραξαν

στους χάρτες της νιότης

                                 ***

Χαμένο όνειρο

Έρημη η πλατφόρμα του παλιού σταθμού

Τα τρένα χάθηκαν από καιρό αφήνοντας άσπρους καπνούς

πήραν μαζί τους το τελευταίο σφύριγμα

Ελπίδες χαρές λύπες οι επιβάτες τους

ταξίδεψαν χωρίς εισιτήριο

για μαγικούς προορισμούς της νιότης

Κάθε βράδυ

στην έρημη πλατφόρμα

περιμένω το τρένο της επιστροφής.

Χωρίς αποσκευές

χωρίς τους πολύτιμους λίθους – χωρίς τα τρόπαια μιας ζωής

με ενοχές και αμαρτίες – με ρυτίδες και αόρατες ουλές

σημάδια του μάταιου ταξιδιού

περιμένω το τρένο της επιστροφής για τη χαμένη Ιθάκη

τη δική μου Ιθάκη

στην αγκαλιά της πεθαμένης μάνας μου

στα μάτια του πρώτου αγαπημένου κοριτσιού

στους αξέχαστους παιδικούς φίλους

Εκεί

με φως και δάκρυα θα καθαρίσω τα τρίσβαθα της ψυχής μου

Στο σκοτεινό λαβύρινθό της

με τη ρομφαία των άσπρων μου μαλλιών

και της ανάσας του θανάτου

θα συντρίψω τα αρχέγονα θεριά της

που μέρα νύχτα τη διαφέντευαν

Θα βρω το χάρτη

που με αόρατη γραφή γράφτηκε

η τεθλασμένη γραμμή

η Μοίρα της ζωής μου

θαμμένα μυστικά

που ίσως άλλαζαν το “γνώθι σαυτόν”

τη γνώση όλου του Κόσμου

Το τρένο της επιστροφής δεν φαίνεται τόσα και τόσα βράδια.

Το σφύριγμα που λαχταρώ δε θ’ ακουστεί

στην έρημη πλατφόρμα

Επιστροφή και λύτρωση

όνειρο χαμένο για πάντα

Στάθης Κόγιας