Ύμνος στην Ίσιδα

ΘΕΑ  ΙΣΙΔΑ

Ύμνος στην Ίσιδα

"Η λατρεία της Ίσιδας, αιγυπτιακής θεότητας, εξαπλώθηκε σ' όλο το γνωστό τότε κόσμο κατά την ελληνορωμαϊκή εποχή.              

              mythagogia.blogspot.com            

Στο αιγυπτιακό πάνθεο είναι γυναίκα  του Όσιρη και μητέρα του θεού-ήλιου Ώρου. Ο Σετ ή Σεθ, θεός της σκιάς, σκότωσε τον Όσιρη και την επομένη μέρα ο Ώρος τον εκδικείται. Κατά τη διάρκεια της νύχτας η Ίσιδα αναζητούσε απεγνωσμένα τον Όσιρη και θρηνούσε. Η Ίσιδα ως μητέρα των θεών, ως νικήτρια των δυνάμεων της νύχτας, απέκτησε πολύ γρήγορα μυστήρια και με την ιδιότητα αυτή έδωσε την αφορμή για διάφορες ταυτίσεις στην ελληνική θρησκεία. Εξαιτίας της αναζήτησης του Όσιρη και της εικονογραφίας της (παριστάνεται συχνά με μορφή αγελάδας που υποβαστάζει τη σελήνη) συνδέθηκε με την Ιώ. Θεωρήθηκε υπέρτατη θεότητα και στα πλαίσια του θρησκευτικού συγκρητισμού της ελληνορωμαϊκής εποχής ταυτίστηκε κυρίως με τη Δήμητρα, αφού και η Δήμητρα είχε περιπλανηθεί θρηνώντας για την Περσεφόνη, ήταν η μητέρα που διέθετε τα δικά της μυστήρια. Η Ίσιδα θεωρούνταν ότι είχε εξουσία πάνω στους νεκρούς, τους οποίους μάλιστα μπορούσε να αναστήσει. Εξελίχτηκε τελικά σε μια παγκόσμια θηλυκή αρχή με εξουσία στη θάλασσα, όπου είναι και προστάτιδα των ναυτικών, τις πηγές της ζωής, τους καρπούς, καθώς και στις μεταμορφώσεις των στοιχείων της φύσης και των εποχών."    (σελ. 310)

                                                       *****

                              1

Ένας ύμνος στη γη
και στα πλοία που σκίζουν τη θάλασσα
ψέλνεται. Μια υπάρχει εξουσία
στις τελετές τις πολύμορφες,
η βαθυκέρατη Ίσιδα,
που του καλοκαιριού και της άνοιξης,
του χειμώνα κατευθύνει
τα νιογέννητα ηνία.
Σε καλούν η φωτιά του Άδη,
ο χθόνιος Υμέναιος,
οι τοκετοί όσων γεννιούνται,
 της Αφροδίτης οι ίμεροι,
εσύ των νηπίων μητέρα,
πυρ τέλειο άρρητο,
οι Κουρήτες της Ρέας,
του Κρόνου η σπορά.
Όλες τις πόλεις στο ρυθμό της
χορεύει η αρματηλάτισσα Ίσιδα
απ' τ' ανάκτορά της.                         (σελ. 313)

Ανώνυμος

*****

Ύμνος στην Ίσιδα

Ο ύμνος αυτός της αυτοκρατορικής εποχής βρέθηκε σε αιγυπτιακό πάπυρο του 3ου αιώνα μ. Χ. Πολλοί στίχοι του είναι κατεστραμμένοι, αλλά από τα σωζόμενα τμήματα του κειμένου γίνεται φανερό ότι ο ύμνος κινείται στο ίδιο πλαίσιο με τον προηγούμενο: Η Ίσιδα αποτελεί κοσμική δύναμη που διαφεντεύει τα πάντα.    (σελ. 314)

                            2

[..............]
ούτε από το γδούπο το βαρύ των βροντών τρανταζόμαστε,
ούτε στα ψηλά χιονόδαρτα όρη πλανιόμαστε,
μα πάντα απ' την ανέφελη του αιθέρα τη λάμψη ευφραινόμαστε
Χάρη σε σένα γνωρίζουμε από πού του ήλιου το φως προέρχεται
και πώς σέρνει τη μαύρη τη νύχτα, πώς τα άστρα βαδίζουν
τον κύκλο το μέγα του δρόμου που στην αρχή του επιστρέφει,
πώς ο Ποσειδώνας έλαχε το βαθυγάλαζο πόντο
και το ζόφο, μούχλα γεμάτο, ο μαυρομάλλης έλαχε ο Άδης.
Από σένα τις βροντές, τους γεμάτους αιθάλη κεραυνούς,
των ψυχρών ανέμων τη γένεση  [.............................]
ακούσαμε και τη φύση των μακάριων θεών και θνητών των ανθρώπων,
αλλά και την αρετή την ανθρώπινη  [.......................]
(οι υπόλοιποι στίχοι είναι κατεστραμμένοι)                     (σελ. 317)

Ανώνυμος

............................................................................................................
Ανθολογία αρχαίων ελληνικών ύμνων , σελ. 310-317, Εκδόσεις ΖΗΤΡΟΣ, Θεσσαλονίκη 2005.