Μικρό οδοιπορικό στην Ποίηση του Σπύρου Ζαχαράτου

Μικρό οδοιπορικό στην Ποίηση 
του Σπύρου Ζαχαράτου

Γράφει ο Σωκράτης Μελισσαράτος

Ο Σπύρος Ζαχαράτος είναι ένας πολυγραφότατος Λογοτέχνης - Ποιητής, που κοσμεί το χώρο της Λογοτεχνίας, τόσο με τη γραφίδα του, όσο και με τη σεμνότητά του! Είναι επίλεκτο Μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, καθώς και του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός».

               Σπύρος Ζαχαράτος

Μέσα στα χρόνια της ποιητικής του δημιουργίας έχει να παρουσιάσει αρκετές ποιητικές Συλλογές: α). «Σταλαγμίτες», Μονόφυλλο 1985 , Αίνος 1987, β). Καταφύγιο, Μονόφυλλο 1989, Αίνος 1991, γ). «Ανασκαφές», Μονόφυλλο 1995, Αίνος 1997, δ).Φύλακας Φυλαχτών, Μονόφυλλο 2002, Εκδ. Οδός Πανός 2015, ε). Ερήμην, Ερημία, Μονόφυλλο 2004, Εκδ. Οδός Πανός 2017 

Εμείς εδώ θα αποτολμήσουμε να προσεγγίσουμε ιχνηλατώντας όσο μπορούμε και να περπατήσουμε συντροφιά του μέσα από τους ποιητικούς και μουσικούς του δρόμους, που θα μας αποκαλύψουν σιγά - σιγά το δείγμα γραφής της ποίησης του: 

«Ακόρντα της βροχής ακούγονται

καθώς ο Βοριάς ψιθυρίζει 

στο τελευταίο κοχύλι. »                  «ΑΝΑΣΚΑΦΕΣ», (σελ. 25)

Οι Ψίθυροι.. είναι ίσως η φωνή της ψυχής μας. Η φωνή που αγκαλιάζει το νου μας, τις σκέψεις μας, τις επιθυμίες μας τα όνειρά μας..! Είναι αυτοί οι Ψίθυροι, που κατακλύζουν τον άπειρο μικρόκοσμό μας αλλά και τον ανορίοτο μακρόκοσμό μας! Αγκαλιάζει το δάκρυ, τον πόνο, την Ανθρώπινη πλευρά της ψυχής μας, που τόσο πολύ λείπει από τις σημερινές κοινωνίες των ανθρώπων! 

Γεννημένος ο ποιητής Σπύρος Ζαχαράτος στο πανέμορφο και καταπράσινο νησί της Κεφαλονιάς και μεγαλωμένος δίπλα στο κύμα της γαλαζοπράσινης θάλασσας του Ιονίου και στις πυρίχυτες αμμουδιές της Άσσου, της Σκάλας, του Πόρου, του Μύρτου, της Σάμης, της καταπράσινης Λειβαθούς κ. α., μέσα στα έλατα του Αίνου, των αμπελώνων από ρομπόλα, στα θεσπέσια δειλινά.. δεν μπορούσε να μην ερωτευθεί και να μην υμνήσει της ομορφιές της Γενέτειράς του.

Η θάλασσα είναι αυτή που κέρδισε την καρδιά και την ψυχή τού ποιητή! Ο Σπύρος Ζαχαράτος πρώτα είναι ποιητής και μετά στιχουργός!

Το ποίημα-τραγούδι «Θάλασσα θάλασσα», τραγουδισμένο από την Καίτη Χωματά και την Εξαίρετο Μουσικοσυνθέτιδα, Μαέστρο και Ερμηνεύτρια Χριστίνα Ρόκκου κ. α., είναι ένα από τα πολλά, που μελοποιήθηκαν και τραγουδήθηκαν από καταξιωμένους μουσικοσυνθέτες και ερμηνευτές. Το ανωτέρω τραγούδι είναι από εκείνα τα τραγούδια, που σε ταξιδεύουν σε ονειρικές ακρογιαλιές και τόπους εξωτικούς, μέσα σε ψιθύρους του μελτεμιού και του πουνέντε και σ’ ένα όνειρο ξανθό.., όπως μας λέει ο ποιητής.

Χρώματα, αρώματα κι ακούσματα όλα ζωγραφισμένα σ’ ένα ουράνιο καμβά από την ποιητική πέννα του! Παραθέτουμε το ποίημα με τίτλο, 

Θάλασσα θάλασσα

«Ο Πουνέντες ψιθυρίζει τ’ όνομά σου

σ’ ένα δάσος με κατάρτια καϊκιών, 

κι ένας ήλιος ζωγραφίζει την καρδιά σου, 

να `σαι Ισμήνη η θεά των χαλικιών, 

να `σαι Ισμήνη η θεά των χαλικιών.

Θάλασσα θάλασσα, γυμνό κορμί μου, 

μελτέμ’ η ανάσα σου μες στη ζωή μου. 

Ο Ιούλης σου γελά μες στο ποτήρι

είσαι θαύμα, ένα όνειρο ξανθό, 

να `χα στόμα να σου πιω όλη τη γύρη

κι ας χαθώ μες στων ματιών σου το βυθό, 

κι ας χαθώ μες στων ματιών σου το βυθό.

Θάλασσα θάλασσα, γυμνό κορμί μου, 

μελτέμ’ η ανάσα σου μες στη ζωή μου.»

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: kefalonia-tours.gr         Η Άσσος Κεφαλονιάς

Είναι εκείνη η ώρα, που ο ήλιος βουλιάζει στ’ ακροθαλάσσι και χάνεται πίσω απ’ τις κόκκινες οριογραμμές των οριζόντων δημιουργώντας σχέδια κι ουράνιους δρόμους για ταξίδια αλαργινά με πλοηγό τη φαντασία τ’ απρόβλεπτο και τ’ όνειρο! 

Την ποίηση του Σπύρου Ζαχαράτου την έχει μελοποιήσει η ίδια η Φύση, γιατί είναι η λυρική φωνή της τραγουδισμένη από τ’ αηδόνια, τον παφλασμό του φλοίσβου και τους ψιθύρους της θάλασσας απ’ το στόμα των κοχυλιών! 

Η ποίησή του φέρει το κάλλος και το άρωμα ενός παραδείσου, αφού η αναπνοή της μοσχοβολάει ιώδιο, ρομπόλα, φύκια, αρμύρα και από το σύριγμα των Ιόνιων ανέμων ακούγονται οι ποιητικές απαγγελίες των κοχυλιών, των Νηρηίδων, των Ωκεανίδων και οι μελωδίες της Μικτής Χορωδίας – Μαντολινάτας του Συλλόγου «Η ΕΥΓΕΡΟΣ», που Διευθύνει από το 2006 η εξαίρετος Μουσικοσυνθέτις, Μαέστρος και Ερμηνεύτρια Χριστίνα Ρόκκου! 

Η ποίηση του Σπύρου Ζαχαράτου είναι η όμορφη και ευχάριστη συνοδοιπόρος μας στους μουσικούς ψιθύρους της Φύσης, στους δρόμους του ορατού και αόρατου, του φανταστικού και υπαρκτού..! Σ’ εκείνες τις θάλασσες της ψυχής, που μέσα τους κρύβονται τα μύχια μυστικά του Κοσμικού μας «ειδέναι και συνειδέναι». 

Διαβάζοντας ποίησή του τα κύματα της σκέψης μάς πετούν σε νέες στεριές και νέους ουρανούς ανείδωτους, εκεί.. που η ποίηση, ποίηση διδάσκει και μας δίνει μηνύματα μέσα από λέξεις και στίχους συμβολικούς, να γιάνουν τον πόνο, τη θλίψη, να οπλίσουν με δύναμη την καρδιά, να απαλύνουν την ψυχή και ν’ ατενίσει ο άνθρωπος την Άλλη μέρα, την Άλλη Αυγή μέσα από καλοκαιρινά μεσημέρια, δειλινά και θαλάσσιους μουσικούς ερωτικούς ψιθύρους αγάπης, όπως χαρακτηριστικά μας λέει στο ποίημα «ΤΙΣ  ΚΥΡΙΑΚΕΣ, ΑΓΑΠΗ», από το βιβλίο του

«ΣΤΑΛΑΓΜΙΤΕΣ», (σελ.25) 

«Τις Κυριακές των μελτεμιών

Τα ρολόγια κτυπάνε στο δικό σου ρυθμό

Αγάπη!

Το παράπονο των αιώνων στάζει ροδόσταγμα.

Τα πουλιά συμπληρώνουν τη χορωδία των άστρων.

Τα λιοτρόπια γέρνουν και σε προσκυνούν 

Αγάπη! 

Κι εγώ μέσα στα χέρια σου γίνομαι απέραντος 

σαν το χρόνο και τη ζωή.

Πομπός Αθανασίας!» 

Και από το βιβλίο του «ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ», (σελ. 21)

[…] Τότε όλα θα τραγουδάνε τη ζωή 

Μες στο πολύχρωμο γιορτάνι 

του χρόνου.» 

Μέσα από τη δύναμη των λέξεων έρχονται οι στιγμές που ο άνθρωπος ξεπερνάει τα όρια του φόβου, τα όρια της απροσδιοριστίας της ζωής μέσα από στίχους, που γίνονται νότες, οι νότες μουσική, η μουσική.. Κοσμική Αρμονία, Χρόνου –Κόσμου - Ζωής! 

Η ποίηση του Σπύρου Ζαχαράτου μέσα από την απλότητα των λέξεων προβάλλει μια δυναμική ιδεατής - στοχαστικής αλλά και πρακτικής φιλοσοφίας και μιας Αγάπης που σαν τραίνο σε ταξιδεύει στο σήμερα, το αύριο, το χθες και από κει σε αναγεννά και σε κάνει «απέραντο σαν το χρόνο και τη ζωή» και σε πλοηγεί στο άπειρο μέλλον .. στην «αθανασία», στην αιωνιότητα! 

Ο ποιητής μας δεν μένει αδιάφορος και ασυγκίνητος μπροστά στα «πάθια» των συμπατριωτών του αλλά και των απανταχού συνανθρώπων του, που μαστίζονται από τη σημερινή Τεχνητή Οικονομική Κρίση, που είναι απόρροια μιας βαθύτερης Πνευματικής Κρίσης! 

Με στίχους λιτούς και στιβαρούς στιχουργεί πάνω στις ζωές και τα «πάθια» των συνανθρώπων του! 

ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΖΩΗΣ

«Ιστορούμε πάθια Ελλήνων.

Τραγουδάμε χορικά τραγωδιών .

στεναγμούς ανθρώπων και πόλεων.

Των δρόμων 

των κτιρίων, των ερειπίων .

της προκυμαίας 

των σταθμών 

των μυημένων, των λυπημένων .

των πουλιών 

των εφήβων

της βροχής της προσευχής .

των αστέγων 

των ανέργων.

Παραμυθία ζωής.

Εκεί που ανθίζει ένα δάκρυ

Δε φυτρώνουν όλα;»                        (Ερήμην, Ερημία, σελ. 9)

Άλλες φορές φαντάζεται πως βρίσκεται «ΣΤΗ ΒΑΡΚΑΡΟΛΑ ΤΟΥ ΣΎΜΠΑΝΤΟΣ» Κόσμου και ταξιδεύει μέσα στα πέλαγα της καρδιάς του, που από μέσα τους πανέμορφη κόρη αναδύεται - γεννιέται με προορισμό θάλασσες αταξίδευτες και παραδείσιες αμμουδιές. 

Το ποιητικό ταξίδι του σύγχρονου Κεφαλλήνα ποιητή σε τροχοδρομεί πάνω σε εξαίσιους στίχους, που κρύβουν μέσα τους όλα εκείνα τα συναισθήματα, τα οποία απλόχερα η Φύση δωρίζει μόνο στα Ανάλεκτα παιδιά της, που μπορούν να υμνήσουν το «Γίγνεσθαι» και «Παρέρχεσθαι», το «Άφθαρτο» και «Αείζωο», που κρύβουν μέσα τους όλη την αγάπη, τον πόνο, την ευαισθησία κι όλο το κάλλος της παγγενέτειρας και παμμήτειρας Φύσης! 

Παραθέτουμε το ποίημα με τίτλο: 

ΣΤΗ   ΒΑΡΚΑΡΟΛΑ  ΤΟΥ  ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ

«Μέσα απ’ της καρδιάς μου τα πέλαγα / η κόρη μου αναδύεται./ Γίνεται νησί πλατύφυλλο / κλαράκι ασπροντυμένο./ Λυχναράκι με λάδι φεγγαριού / που λαμπυρίζει τη νύχτα.

Με οδηγεί στη βαρκαρόλα του σύμπαντος / Σε κρατήρες λυτρωτικών ηφαιστείων./ Ενώνει τις φλέβες μου με το αύριο / την αιώνια νεότητα/ την αγιάτρευτη εφηβεία./ Στο στέρνο μου φυτεύει / το μυστικό λουλούδι της ελπίδας. / 

Με το αίμα μου / οινοπότης ποιητής / γράφει τ’ όνομά της / στους καθρέπτες του μέλλοντος.» «ΑΝΑΣΚΑΦΕΣ», (σελ. 40)

Στίχοι, που σε ταξιδεύουν με τη «Βαρκαρόλα του Σύμπαντος» σε τόπους της ψυχής πρωτόγνωρους, σε τόπους γέννησης και αναγέννησης της Φύσης, των όντων, των Κόσμων, που μόνο ποιητές και ευαίσθητες –Ανθρώπινες ψυχές κατοικούν! 

Σπύρο Ζαχαράτο σ’ ευχαριστούμε!

                                                                                                                       Αθήνα, Ιούνιος 2018
Σωκράτης Μελισσαράτος