Αυτοπροσωπογραφία

UGO  FOSCOLO

(1779 - 1727)

"Ο Ugo Foscolo (Ούγκο Φόσκολο), ήταν διάσημος Ιταλός ποιητής. Γεννήθηκε στην Ζάκυνθο στις 26 Ιανουαρίου 1779. από πατέρα Βενετσιάνο, τον Αντρέα Φόσκολο, που εκείνη την εποχή υπηρετούσε σαν υπάλληλος στα Ιόνια νησιά και από μητέρα Ελληνίδα, τη Ζακυνθινή Διαμάντω Σπαθή.[...] Ανάμεσα στα λογοτεχνικά έργα που άφησε  ο Φόσκολο, το αριστούργημά του θεωρείται "Οι τάφοι", ποιητική σύνθεση κλασικίζουσας ρομαντικής μορφής. "Οι επιστολές στο Γιάκοπο Όρτις" (1802), "Οι Χάριτες", (1812), και οι τραγωδίες του "Αίας" (1811) και "Ριτσιάρντα" (1813)".

Παρατίθενται δύο ποιήματα του διάσημου Ιταλού ποιητή.

Αυτοπροσωπογραφία

Αυλακωμένο μέτωπο, βαθιά
μάτια, όψη τολμηρή, μαλλί πυρό,
χείλι άλικο παχύ, δόντι λαμπρό
κι άσπρο, όμορφο λαιμό, στήθος φαρδύ,
κυρτό κεφάλι. Η φορεσιά μου απλή,
σκέψη, πράξη, γοργές, βήμα γοργό.
Ανθρώπινος, πιστός, ειλικρινής:
ενάντιά μου όλα, ενάντιά τους κι εγώ!
Κάποτε αντρείος στη γλώσσα, και πολλές
φορές στο χέρι. Μελαγχολικός,
συχνά μόνος. Μα πάντα σκεπτικός.
Παινώ, πλούσιος κάκιες κι αρετές,
το σωστό, μα πάω όπου η καρδιά κλίνει -
μόνο ο Άδης θα μου δώσει τη γαλήνη!      (σελ. 2022)

                            *****

Στο θάνατο του αδερφού Τζοβάνι

Μια μέρα, αν πάντοτε φυγάδας δε γυρνώ
εδώ και κει, θα μ' εύρεις καθισμένο
στον τάφο σου αδερφέ μου να θρηνώ
της νιότης τον ανθό σου το χαμένο.

Η μάνα, της ζωής της το στερνό
το βήμα, σέρνοντας το κουρασμένο,
μιλάει για με, με το κορμί σου τ' αδειανό
κι από μακριά αν το χέρι απελπισμένο
απλώνω, την πατρίδα μου να χαιρετίσει,
νοιώθω εχθρική τη θεϊκή βουλή να μένει,
με πίκρα που και σ' είχε ποτίσει.

Αυτό μοναδικά η ελπίδα μου προσμένει:
κάποτε ο ξένος τα οστά μου να γυρίσει
στη μητρική αγκαλιά, την τόσο πονεμένη.   (σελ. 2036)

 Ugo Foscolo     (Ούγκο Φόσκολο)

..........................................................................................................................................................
Από τη "Νέα Παγκόσμια ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ", Ρίτας Μπούμη - Ν. Παππά, τόμ. Ε΄, σελ.2019.