Εάν ανατρέξουμε για λίγο στο Μύθο και την Ιστορία της, η Κόρινθος είναι η πόλη του Σίσυφου βασιλιά και Ιδρυτή της, καθώς και του μυθικού ήρωα Βελερεφόντη, που δάμασε τον ίππο Πήγασο.
Επί ημερών του Περίανδρου, (629-585 π.Χ.), ενός εκ των επτά σοφών της αρχαιότητας, η Κόρινθος επιτυγχάνει τη μεγαλύτερη ακμή της και τα γράμματα, οι τέχνες, η ναυσιπλοϊα, το εμπόριο βρίσκονταν στην καλύτερη άνθισή τους! Ήταν η εποχή κατά την οποία η αρχαία Κόρινθος με τα δύο λιμάνια της των Κεγχραιών και του Λεχαίου, αναδείχτηκε σε θαλασσοκράτειρα.!
Αυτή την εποχή έχει και την εκφορά της η ρήση, «Ου παντός πλειν ες Κόρινθον.» Δεν ήταν εύκολο για τον καθένα να πλεύσει στην Κόρινθο, του πλούτου, της δύναμης, του πολιτισμού της χλιδής και των πανάκριβων εταίρων, αν δεν ήταν πολύ εύπορος! Επομένως η ρήση «Ου παντός πλειν ες Κόρινθον» για τα σημερινά δεδομένα, πρέπει να θεωρείται τουλάχιστον πλεονασμός!
3.- Κύριε Μελισσαράτε, υπήρξαν λογοτέχνες με ακραία απόκοσμη ψυχολογία (Σολωμός, Παπαδιαμάντης κ.λπ.), άλλοι κοντά στους ανθρώπους της ταβέρνας και της θάλασσας (Χατζόπουλος, Μαλακάσης, Βάρναλης, Πορφύρας κ.λπ.) και άλλοι της συνήθους ζωής. Πώς διάγει ο ποιητής Σωκράτης Μελισσαράτος;
Είναι γεγονός ότι οι βιωματικές εμπειρίες του ανθρώπου περνούν από διάφορα στάδια ανάλογα με το οικογενειακό, κοινωνικό, μορφωτικό και πολιτισμικό περιβάλλον στο οποίο ζει. Ο κάθε λογοτέχνης είναι εκτεθει-μένος στην κρίση των ανθρώπων του περιβάλλοντός του αλλά και του ευρύτερου χώρου των ομοτέχνων του ή μη.
Το δίπολο Ποίηση-Ζωγραφική είναι δια βίου κυρίαρχα στα ενδιαφέ-ροντα του Σωκράτη Μελισσαράτου.
Ο Κόσμος της Φύσης με προκαλεί και συχνά βρίσκομαι κοντά του..
Πολιτισμικά δρώμενα (θέατρο, κινηματογράφος, λογοτεχνικές εκδηλώσεις, κ. α.) αλλά και οι Αρχαιότητες είναι στις προτιμήσεις μου.
Ο συγχρωτισμός με φίλους λογοτέχνες και άλλους ανθρώπους των Γραμμάτων και των Τεχνών είναι ένα ξεχωριστό πνευματικό βίωμα..
Ικανοποίηση όμως αισθάνομαι και όταν βρίσκομαι ανάμεσα σε θυμοσοφούντες απλούς ανθρώπους της καθημερινότητας, που μαθήτευσαν στο μεγάλο Σχολείο της Ζωής.!
4.- Κύριε Μελισσαράτε, πώς βλέπετε την πορεία στους καιρούς μας της λογοτεχνίας και ιδιαίτατα της ποιήσεως; Διακρίνετε κάποιους ποιητές;
Ο Έλληνας, Κύριε Ανδρέου, από τη στιγμή που συνειδητά άρθρωσε λόγο, αυτός ο «λόγος» ήταν λογοτεχνικός-ποιητικός ως επί το πλείστον! Από αρχαιοτάτων χρόνων η εκφορά του λόγου του ήταν ένα τραγούδισμα για τα ανθρώπινα, τα φυσικά, τα μεταφυσικά, και το θείο! Η γλώσσα, το πνεύμα και η τάση-κλίση προς την Ποίηση του Ελληνικού λαού δεν είναι αποκομμένα από το φυσικό του περιβάλλον, το γεμάτο κάλλος και ξάστερο ουρανό! Μπορώ να πω ότι το φυσικό περιβάλλον στο οποίο ζει, κινείται και λειτουργεί, είναι αυτό, που παίζει το μεθυστικό του ρόλο στην αέναη ποιητική του διάθεση.
Ο Ελλαδικός χώρος από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα έχει γεννήσει σπουδαίους ποιητές, συγγραφείς και γενικά ανθρώπους των Γραμμάτων και των Τεχνών! Στην ερώτησή σας λοιπόν πώς βλέπω την πορεία της Λογοτεχνίας και ιδιαίτερα της Ποίησης στους καιρούς μας, ανεπιφύλακτα δύναμαι να πω ότι μετά τα δύο Νόμπελ στους Γιώργο Σεφέρη και Οδυσσέα Ελύτη, υπήρξαν και υπάρχουν αξιολογότατοι Ποιητές, που χρήζουν αναφοράς και ιδιαίτερης μνείας! Ασφαλώς και δεν αναφέρομαι σε κάποιους συγγραφείς παραλογοτεχνίας και ποιητές, που εν μια νυχτί χρήστηκαν πρώτοι, σπουδαίοι και έτοιμοι να σαρώσουν τα βραβεία Κρατικά, της Ακαδημίας και να προταθούν για Νόμπελ!!!
Κάποιοι Ακαδημαϊκοί δάσκαλοι μετρημένοι στα δάκτυλα των δυο χεριών, που είναι σε επιτροπές αξιολόγησης λογοτεχνών, και μερικοί συγγραφείς και ποιητές, που έχουν πρόσβαση στους σχετικούς φορείς του Υπουργείου πολιτισμού, καθώς και των Μ.Μ.Ε δεν αναδεικνύουν το πιο αξιόλογο, αλλά έχοντας τη δύναμη αλληλοβραβεύονται με σκοπιμότητα.., πετώντας στον Καιάδα αξιολογότατους συγγραφείς και ποιητές, γιατί δεν ανήκουν στους «ημετέρους» τους! Προτεραιότητά τους είναι η διαιώνιση των απατηλών κεκτημένων τους, καθώς και η περαιτέρω ανέλιξή τους σε υψηλότερους θώκους «καταξίωσης»!,
Πώς αλήθεια να πάει μπροστά αυτός ο τόπος όταν οι κάθε λογής οργανωμένοι κομματικοί εγκάθετοι λυμαίνονται όλους τους «χώρους»! Όταν οι μέτριοι και δόλιοι είναι αυτοί, που κρατούν στα χέρια τους με τις ευλογίες των υψηλά ισταμένων τους, του Κρατικού μηχανισμού και των Μ.Μ.Ε, ποιον θα αναστήσουν και ποιον θα θάψουν!
Είναι αυτό, το ανάξιο και δόλιο κατεστημένο, που θάβει γενικά όχι μόνο τους Άξιους αλλά και μια ολόκληρη Χώρα!
5.- Κύριε Μελισσαράτε, πέρα από την εκδοτική κρίση και τη γενικότερη οικονομική και πολιτισμική τοιαύτη, η Πολιτεία διά του μέχρι προ τινός Υπουργού Παιδείας κ. Μπαλτά «εκτέλεσε» εν ψυχρώ τη λογοτεχνία. Περιόρισε τις δύο εβδομαδιαίες ώρες σε μία και στην ουσία κατήργησε το μάθημα αυτό. Ποια είναι η θέση σας σε αυτά τα δρώμενα;
Κύριε Ανδρέου, αυτό είναι ένα ερώτημα το οποίο δεν μπορεί να απαντηθεί με ένα ναι ή ένα όχι.
Σήμερα, που γράφονται αυτές οι γραμμές, η Πατρίδα μας περνάει κατά τη γνώμη μου μια «Τεχνητή» και «Δόλια» οικονομική κρίση τέτοιας μορφής, που είναι δύσκολο να κάνουμε κάποια πρόβλεψη, πώς και πότε θα απαγκιστρωθεί από αυτή. Τις καταστροφικές συνέπειες αυτής της κρίσης τις βιώνουμε καθημερινά ως άτομα, κοινωνία, κράτος και έθνος. Εκείνο όμως που παρατηρείται και είναι ακόμη πιο θλιβερό, είναι η Πνευματική Κρίση, που βιώνουμε ως Χώρα και ως Έθνος και της οποίας απόρροια είναι η Οικονομική Κρίση. Οι Κρατούντες ανά τον Κόσμο, αλλά και στην Πατρίδα μας επιβάλλουν εδώ και δεκαετίες την ανελευθερία της Βούλησης και της Σκέψης καθώς και το να παίρνουμε αποφάσεις! (Δέστε Ελληνικό Κοινοβού-λιο, που δεν του επιτρέπεται να Νομοθετεί)! Ο Κάντ είπε ότι «Η ελευθερία της βούλησης και της σκέψης είναι οι βάσεις της Ηθικής.» Οι διάφορες τελολογικές αντιλήψεις οι επιβαλλόμενες με διάφορες μεθόδους από τους ισχυρούς της Γης, Πολιτικούς, Θρησκευτικούς, Οικονομικούς, Κοινωνικούς Φορείς, Διαφωτιστές, και κάθε είδους Συστημικά Συμφέροντα προς επίτευξη ιδιοτελών σκοπών και συμφερόντων, είναι αυτά, που πρέπει κατά τους Κρατούντες να επιβληθούν στο σημερινό άνθρωπο για να υποταχθεί Οικονομικά, Ηθικά, Πολιτικά, Πολιτισμικά, Πνευματικά, ώστε να μην έχει τη δύναμη και περισσότερο τη Γνώση να αγωνίζεται για ένα καλύτερο αύριο γιατί αυτό θα καθιστούσε πολύ δύσκολη την ποδηγέτηση εκ μέρους τους των ανθρώπινων Κοινωνιών. Επομένως η σωστή Παιδεία θα πρέπει να εξοβελιστεί από τα σχολεία για να καταστεί ο άνθρωπος μη σκεπτόμενος! Το να καταργηθούν οι Ανθρωπιστικές σπουδές (Αρχαία και Νέα Ελληνική Γραμματεία, Ιστορία, κ. α.…) από τα Σχολεία και τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της Χώρας δεν είναι κανενός Υπουργού Μπαλτά απόφαση και καμιάς Κυβέρνησης! Αυτοί είναι το μέσον, οι εκτελεστές, που οι Κοσμοκράτορες βάζουν για να εφαρμόζουν τις αποφάσεις τους, το «σχέδιό τους! Με λίγα λόγια είναι τα πιόνια τους, που υλοποιούν τους «σκοπούς» τους! Και όλ’ αυτά για μια Παγκοσμιοποίηση «κομμένη και ραμμένη στα μέτρα» των Κρατούντων!
Η «Παγκοσμιοποίηση», που επιχειρείται από ανθρώπους της πολιτικής και των Συστημικών Συμφερόντων, (πέραν της Επιστήμης και των Γραμμάτων), θα έπρεπε να έχει Ανθρωπιστικές κατευθύνσεις, προεκτάσεις και εφαρμογές για το καλό της Ανθρωπότητας και όχι την εξαθλίωση και τον αφανισμό μεγάλου μέρους του πληθυσμού της Γης με πολέμους, πείνα, ναρκωτικά, πορνεία, υποβάθμιση της Παιδείας, απάλειψη της Ιστορικής Μνήμης των λαών κ.α. με αποτέλεσμα την καταβαράθρωση των ανθρώπινων Αρχών, Αξιών και Ιδανικών, που διδάσκονται κατ’ εξοχήν και στο μάθημα της Λογοτεχνίας!
Ο πολιτικός και ο πνευματικός άνθρωπος, αλλά και ο κάθε πολίτης για να είναι οντότητα με Ελεύθερη Βούληση και αξία, αν θέλει να είναι και να λογίζεται ως ολοκληρωμένη οντότητα-προσωπικότητα Ηθική, θα πρέπει να τιμάει τον εαυτόν του, το συνάνθρωπό του, το κράτος του οποίου είναι Κυβερνήτης αλλά και πολίτης, καθώς και το Έθνος. Κανένας πολιτικός και πνευματικός άνθρωπος και κανένα «Κράτος» δεν μπορεί να διαπράττει εγκλήματα κατά του Λαού, της Ιστορίας του και της Ύπαρξής του και να τα συγκαλύπτει με ένα «Ιδεολογικό» κατασκεύασμα ή με μια άθλια κι απάνθρωπη σκοπιμότητα. Αυτό φανερώνει την ένδεια του πνευματικού του υπόβαθρου και του ανθρωπισμού του. Ο Ανθρωπισμός, βασική Αξία της ελληνικής αρχαιότητας είναι αυτός, που καταξιώνει τον άνθρωπο ως Οντότητα Ηθική σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής του!
Μέσα όμως από τις δύσκολες στιγμές που περνά αυτή η Πατρίδα εξαιτίας κάποιων, φαίνεται μετά βεβαιότητας, πόσο μικροί και γυμνοί Πνευματικά και Ηθικά είναι οι δήθεν μεγάλοι της Πολιτικής και του Πνεύματος!
6.- Κύριε Μελισσαράτε, η ποίησή σας είναι η ίδια η πανανθρώπινη αγωνία και η κραυγή για το έρεβος της ζωής και τα ύστερα αυτής. Ωστόσο, αυτά που θα θέλατε να γράψετε είναι άπειρα και περιμένουν! Ο Σικελιανός γράφει: «Κοίτα πόσοι καρτερούνε! / Όλες οι μνήμες οι θαμπές τους, / όλα τα αχνά ψαξίματα, / όλοι οι αβέβαιοι γύρα τους γιγάντιοι ίσκιοι, / ιδές, πώς περιμένουν για να πάρουνε τριγύρα σου μορφή». Αισθάνεστε δέος, αγωνία και αδημονία γι’ αυτά που καρτερούνε;
Είναι γεγονός, Κύριε Ανδρέου, ότι ο κάθε συγγραφέας-ποιητής κατακλύζεται από σκέψεις, οι οποίες ως πελώρια κύματα παρουσιάζονται μπροστά του κι αυτός είναι υποχρεωμένος να καταγράψει και να αναλύσει την προέλευσή τους, τη βοή, τους ψιθύρους τους! Να κατανοήσει τα μηνύματα που φέρνουν, ώστε να τα μεταφέρει σωστά στους συνανθρώπους του. Το κάθε μήνυμα κι ένας νέος βατήρας εκκίνησης προς τα εμπρός για την κατάκτηση κορυφών πνευματικής ανάτασης του ανθρώπου! Είναι αυτό το «Γίγνεσθαι» και «Παρέρχεσθαι» της ροής των Πραγμάτων μέσα στον Κόσμο, που τον πλημμυρίζει, τον κυκλώνει, εσωτερικά και εξωτερικά! Είναι αυτό το αρχέγονο, άφατο, άδηλο, ανείπωτο και άπιαστο συναίσθημα, για το Κάτι Άλλο, που υπάρχει και πρέπει να το αισθητοποιήσει και να το προσφέρει στο συνάνθρωπό του, αισθανόμενος όπως λέτε κι εσείς δέος μπροστά σ’ αυτά, που θέλει να πει και να γράψει! Όλ’ αυτά είναι που ΄΄καρτερούνε΄΄, και περιμένουν να τους δώσει υπόσταση και μορφή! Είναι η Γνώση του χθες, του σήμερα..!
Το μεγαλύτερο όμως δέος, που θα πρέπει να αισθάνεται ο συγγραφέας-ποιητής είναι γι αυτά, που νιώθει υποχρεωμένος να δώσει, πρώτον ως άνθρωπος και δεύτερον ως πνευματική οντότητα για το Αύριο..! Σ’ αυτή την περίπτωση ο αληθινός συγγραφέας-ποιητής θα πρέπει να λειτουργεί ενορατικά-προφητικά κι αυτό είναι χάρισμα και ευλογία σε όποιον το έχει από τη γεννήτρα του Φύση!
Ο χθεσινός άνθρωπος έχει ξεπεραστεί. Πολλές χθεσινές Αρχές, Αξίες, Ιδέες και Ιδεώδη παραπαίουν και πρέπει να αναθεωρηθούν και να συμπληρωθούν με νέα Ιδεολογικά και Επιστημονικά κριτήρια και δεδομένα! Θα πρέπει να λεχθούν και να αποδεχτούμε νέες Αλήθειες, που θα είναι ο συγκερασμός νέων και παλαιών! Εδώ βέβαια ανοίγεται ένα πολύ μεγάλο θεματικό κεφάλαιο, το οποίο δεν είναι δυνατόν λόγω περιορισμένου χώρου και χρόνου να συζητηθεί και να αναλυθεί.
Πράγματι, Κύριε Ανδρέου, είναι άπειρα αυτά που περιμένουν από το Χθες, αλλά και άπειρα αυτά, που έρχονται από το Μέλλον! Κάποια στιγμή θα πρέπει το παρελθόν να συναντηθεί με το Μέλλον.. ειρηνικά και δημιουργικά, διαφορετικά το Επερχόμενο θα μας πλημμυρίσει από αγωνία και Δέος!
7.- Κύριε Μελισσαράτε, είναι πολλοί που πιστεύουν ότι, όπως ο Ζαρατούστρα κατέβηκε από το βουνό, έτσι και η ποίηση πρέπει να εγκαταλείπει την αρχική της ανάταση και να κατεβαίνει σε τόπους σύμφωνους με τις δυνατότητες και τις αδυναμίες του ανθρώπου. Θεωρείτε ότι ο ποιητής πρέπει να ενδίδει στην πίεση της κοινωνίας ή μπορεί ν’ ακολουθεί μόνο την έμπνευσή του;
Κύριε Ανδρέου, γνωρίζουμε μέσω της επιστήμης ότι όσο πιο δύσκολα κείμενα λογοτεχνικά και άλλα και ιδιαίτερα Ποιητικά διαβάζει ο αναγνώστης, τα οποία εμπεριέχουν δύσκολες λέξεις, φράσεις και έννοιες στη διατύπωσή τους με βαθιά νοήματα και μηνύματα, και χρειάζονται σκέψη και κριτική ικανότητα, τόσο περισσότερο τα Κέντρα του εγκεφάλου του δραστηριοποιούνται, ώστε να είναι σε θέση να κατανοήσει τα βαθιά στοχαστικά, φιλοσοφικά νοήματα της Ποίησης, καθώς και άλλων Λογοτεχνικών κειμένων..
Ο αληθινός Ποιητής σεβόμενος τον εαυτό του ,την εκφορά του λόγου του και τον αναγνώστη δεν μπορεί να παρέχει φτηνά εργαλεία σκέψης! Η δυναμική της Λογοτεχνίας και ιδιαίτερα της Ποίησης, οδηγούν τον άνθρωπο μέσα από τη δύσκολη συνοπτική έκφραση, να σκέπτεται, να προβληματίζεται, να προσπαθεί να βρίσκει απαντήσεις, να αναπτύσσει την κρίση του, να δίνει λύσεις, να κατανοεί έννοιες, όπως ο στοχασμός, η φιλοσοφία, ο κυνισμός, η αγάπη, το μίσος, οι αρχές, οι αξίες, τα υψηλά ιδεώδη και το σπουδαιότερο να διατηρεί το Νου του σε πνευματική εγρήγορση, ετοιμότητα σκέψης και δημιουργικότητα!
Κύριε Ανδρέου, είστε ένας αληθινός ποιητής, γι’ αυτό πιστεύω ότι θα έχουν την κατανόησή σας τα ρητορικά ερωτήματά μου.. Αλήθεια τι θα ήταν ο αληθινός ποιητής χωρίς τις σκέψεις του, τις ιδέες του, τις λέξεις του! Τι θα ήταν χωρίς αυτό το «Κάτι», που ανεβάζει από τα βάθη του νου του όλες εκείνες τις ευαισθησίες και τα συναισθήματα, ώστε να δύναται να τα εκφράσει μέσα από σκέψη και περιεκτικό λόγο αποτυπώνοντάς τα σε στίχους και ποιητικά λογοτεχνικά κείμενα πάνω σε μια κόλλα χαρτί! Τι θα μπορούσε να τον κάνει περισσότερο χρήσιμο από την καταγραφή των ανθρώπινων συναισθημάτων μέσα από τον ποιητικό λόγο που η Φύση του χάρισε και της οποίας είναι έκφανση! Ο αληθινός Ποιητής με τον Ποιητικό Λόγο, υμνεί την «Ποιήτρια» Φύση! Κατ’ αυτόν τον τρόπο το Σύμπαν-Φύση γνωρίζει τον εαυτό του μέσα από τον ίδιο του τον εαυτό , δηλαδή τον άνθρωπο, που είναι η έλλογη έκφανσή του !
Εδώ έρχεται ο ποιητής, όπως ο «Ζαρατούστρα» του Νίτσε, που πρέπει να κατέβει από την κορυφή του βουνού, στα βάθη της ψυχής των ανθρώπων, ώστε με λόγο καθαρό, σοφό και μετρημένο να τους κάνει να τον ακολουθήσουν προς την Κορυφή του «βουνού» - Πνεύματος, λέγοντάς τους, όπως και ο Ζαρατούστρα, «σας διδάσκω τον υπεράνθρωπο»! Και μόνο η λέξη «Υπεράνθρωπος» δείχνει τον ανατατικό χαρακτήρα της εξελικτικής πνευματικής πορείας τού ανθρώπου προς την τελειότητα!
Κατ’ αυτή την έννοια και ο αληθινός ποιητής μέσα από τα γραπτά του κατεβαίνει προς τον άνθρωπο, ώστε μέσα από δύσκολες έννοιες, πέρα από εύκολους σωτηριολογικούς επίγειους και ουράνιους παραδείσους, να τον κάνει να ανυψωθεί πάνω από το υπάρχον ανθρώπινο, πάνω από την αρχή της ισότητας. Να τον κάνει να προσπαθεί να γίνει πρώτος πάνω από τον πρώτο μέσα από μια συνεχή ανελικτική πορεία ανισότητας κατά τη Φιλοσοφική αντίληψη και το Δίκαιο!
Αυτό δύναται να επιτευχθεί μόνο με συνεχή αγώνα και υπερκερασμό των όποιων δυσκολιών. Επομένως είναι αδιανόητο, πώς ένας αληθινός ποιητής μπορεί με τα γραφόμενά του να συμβιβαστεί «με τις δυνατότητες και τις αδυναμίες του ανθρώπου», πόσο μάλλον να «ενδώσει στην πίεση της κοινωνίας», η οποία πολλές φορές ταλανίζεται από τελολογικές αντιλήψεις τέτοιας μορφής, που την κρατούν Πνευματικά καθηλωμένη σε εποχές σκοταδισμού! Όλες αυτές τις σαθρές τελολογικές αντιλήψεις έχει καθήκον να καταπολεμήσει ο ποιητής και ο κάθε πνευματικός άνθρωπος.
Μέσα από το δύσκολο ποιητικό του έργο, το γεμάτο όμως ουσία και θετικά μηνύματα βρίσκονται εκείνοι οι δρόμοι, που πρέπει να βαδίσει ο άνθρωπος, ώστε να κάνει την υπέρβαση! Με αυτό τον τρόπο, όπως ο Ζαρατούστρα, έτσι και ο ποιητής με το γραπτό του λόγο κατεβαίνει στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής για να της δείξει μέσα από δυσκολίες και σκοτεινούς λαβύρινθους τους δρόμους εκείνους, που θα τον βγάλουν στις δυσθεώρητες κορυφές του Πνεύματος! Ο αληθινός ποιητής είναι από τους λίγους εκείνους πνευματικούς ταγούς, που με την ποίησή του θα κάνει τον άνθρωπο να περάσει αντίπερα, δηλαδή από τα βάθη να πετάξει στα Ύψη, στις κορυφές του Πνεύματος! Εκείνο όμως που πρέπει να επισημάνω είναι ότι δε νοείται ο Έλληνας με την ιστορική Κληρονομιά τού ποιητικού έργου των προγόνων του να μην έχει πάντα ανοιχτό στο τραπέζι του σαλονιού ή του υπνοδωματίου του, ένα καλό βιβλίο ποίησης, γιατί η Ποίηση γκρεμίζει κάστρα, απελευθερώνει πατρίδες!
Ο αληθινός Ποιητικός λόγος είναι Διδαχή, γιατί κάνει τον άνθρωπο να υπερβάλλει εαυτόν για να γίνει ο αυριανός «Υπεράνθρωπος»!
8. -Κύριε Μελισσαράτε, στον περασμένο αιώνα οι σπουδαίοι λογοτέχνες διαρκώς είχαν πλάι τους νέους και τους οδηγούσαν στα πρώτα τους βήματα (ιδίως ο Παλαμάς, ο Νιρβάνας, ο Βλαχογιάννης και ο Σικελιανός). Συμβαίνει αυτό σήμερα; Εσείς βοηθάτε τους νέους ποιητές; Μήπως αυτοί είναι αγνώμονες και οιηματίες;
Κύριε Ανδρέου, οι επώνυμοι ποιητές του παρελθόντος είναι δεδομένο ότι φάνταζαν ως Θεοί στα μάτια των νέων εκκολαπτόμενων ποιητών και γενικά συγγραφέων κι αυτό, γιατί ήταν αδιανόητο να αμφισβητηθούν όχι μόνο για την συγγραφική τους αξία αλλά και για τη σύμπνοια, που είχαν ως κλάδος πέραν ολίγων περιπτώσεων.
Οι εποχές όμως άλλαξαν, πολλές αξιακές μας αρχές αμφισβητούνται σήμερα, λοιδορούνται, απαξιώνονται.! Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει υπερβολή. Όταν όμως η Κοινωνία χωρίς να αναγνωρίζει και να δίνει κανένα ελαφρυντικό απαξιώνει χώρους και θεσμούς, όπως της πολιτικής, της δικαιοσύνης, της παιδείας, πολιτισμικούς φορείς, λογοτεχνικές εταιρείες και ενώσεις, η παρακμή και η απαξίωση είναι καθολική και μη αναστρέψιμη για μεγάλο χρονικό διάστημα!
Όσοι παρακολουθούν και ενδιαφέρονται για τα πολιτισμικά δρώμενα της Χώρας μας, γνωρίζουν πολύ καλά τι κακό έχει επιφέρει στην Ποίηση και γενικότερα στα Ελληνικά Γράμματα τις τελευταίες δεκαετίες η απαράδεκτη πολιτική του Υπουργείου Πολιτισμού με τους μέτριους έως υποφερτούς άγνωστους-γνωστούς λογοτέχνες, παρατρεχάμενους του εκάστοτε Υπουργού, που παραγκωνίζουν αξιολογότατους ποιητές και συγγραφείς.
Πολλοί νέοι ποιητές προσπαθούν μέσω κάποιων αμφιλεγόμενων λογοτεχνών και περιοδικών παραλογοτεχνίας να γίνουν γνωστοί, επιζητώντας την εν μια νυχτί αναγόρευσή τους σε Παλαμάδες, Σικελιανούς, Βλαχογιάννηδες Νιρβάνες και μέσα σε συντεχνιακές δραστηριότητες τρεφόμενοι γεμίζουν αλαζονεία, η οποία συντροφεύει την παραλογοτεχνική ως επί το πλείστον γραφή και συμπεριφορά τους..
Παρατηρώ όμως με μεγάλη ικανοποίηση και πολλούς νέους ποιητές οι οποίοι σεβόμενοι τον εαυτό τους και την αληθινή λογοτεχνία, με πόσο μεγάλο σεβασμό δέχονται τις παροτρύνσεις και υποδείξεις κάποιων παλαιότερων συναδέλφων τους σε λογοτεχνικές συζητήσεις και εκδηλώσεις των φορέων τους. Πολλά τα παραδείγματα και για τους μεν και για τους δε!
Ευχή και αξίωση, όλων των προβληματισμένων και σκεπτόμενων πνευ-ματικών ανθρώπων, να σταματήσει αυτό το ΄΄αλισβερίσι΄΄ του Υπουργείου Πολιτισμού με τους κομματικούς της παραλογοτεχνίας, ώστε παλαιοί και νέοι λογοτέχνες πάνω σε στέρεες βάσεις να εργαστούν με ορθόδοξο τρόπο για να επανακτήσει η Ελληνική Λογοτεχνία την αίγλη της.!
9.- Κύριε Μελισσαράτε, στη φύση δεν υπάρχει θέση για τον αδύναμο. Ισχύει το ίδιο και στην ποίηση; Χάνεται ο αδύναμος ποιητής ή σώζεται, κατά το μέτρο της αξίας του βέβαια;
Είναι γνωστό ότι μεγάλος αριθμός Ελλήνων γράφει. Πολλές φορές αναρωτιέμαι, πώς είναι δυνατόν όλα αυτά τα γραφόμενα ν’ αντέξουν στο χρόνο! Η επιστήμη όμως μας έκανε γνωστό ότι τίποτα στη Φύση δε χάνεται.! Παίρνοντας αυτό το αξίωμα μεταφορικά δύναμαι να πω ότι τόσο η Ποίηση όσο και ο Λογοτέχνης ανάλογα με την ποιότητα της πνευματικής του προσφοράς στην Κοινωνία θα μείνει στη μνήμη των συνανθρώπων του λιγότερο ή περισσότερο χρόνο! Τίποτα στη Φύση δεν είναι περιττό.. Τίποτα στον Κόσμο δε χάνεται κατά την Επιστημονική και Φιλοσοφική θεώρηση του Κόσμου!
Όλα τα δυνατά και αδύναμα υπάρχουν, συνυπάρχουν, λειτουργούν και συλλειτουργούν και αποτελούν την Ενότητα των Πάντων! Επομένως κατά την άποψή μου και ο δυνατός και ο αδύναμος Ποιητής «σώζεται κατά το μέτρο της αξίας του»!
10.- Κύριε Μελισσαράτε, ο κομματισμός δυστυχώς από χρόνια παρεισέφρησε και στη λογοτεχνία. Κάποιοι προάγουν, επαινούν και βραβεύουν ασήμαντους λογοτέχνες, του άδειου, του τίποτε ή του μέτριου, όμως βαθιά κομματικούς. Άλωσαν σε μεγάλο βαθμό και τα λογοτεχνικά Σωματεία. Κρίνοντες και κρινόμενοι αλληλοϋποστηρίζονται ανερυθριάστως. Ποια η θέση σ’ αυτά του ποιητή Σωκράτη Μελισσαράτου;
Δυστυχώς, Κύριε Ανδρέου, τα πάντα στην Ελλάδα, όπως γνωρίζουμε σήμερα όλοι οι Έλληνες, έχουν την αναφορά τους σ’ αυτό το σαθρό ΄΄βρόμικο΄΄ και εγκληματικό για τη Χώρα μας Κομματισμό! Είναι ένα ανόσιο παιχνίδι, το οποίο παίζουν εδώ και κάποιες δεκαετίες τα πολιτικά κόμματα προς άγραν ψήφων διαμορφώνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο ελαστικές συνειδήσεις και καταστρέφοντας μια ολόκληρη Χώρα! Ο κομματισμός είναι ένας από τους βασικούς παράγοντες, που χρησιμοποίησαν όλες οι Ελληνικές Κυβερνήσεις μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο μέχρι σήμερα, ρίχνοντας τη Χώρα στον Καιάδα της ανυποληψίας και της εξαθλίωσης.
Αυτός ο κομματικός χαρακτήρας του Κράτους πέραν όλων των άλλων, δυστυχώς έχει παρεισφρήσει και αλώσει, όπως και σεις λέτε και είναι θλιβερή πραγματικότητα, Λογοτεχνικές Εταιρείες και Ενώσεις σε τέτοιο βαθμό, ώστε έχουν πέσει σχεδόν στην ανυποληψία και τη χλεύη όχι μόνο των πολιτών αλλά και των ίδιων των μελών τους, που γνωρίζουν τα πεπραγμένα τους! Αυτός ο κομματικός μηχανισμός, με τα δικά του εγκάθετα παρα-κυβερνητικά πρόσωπα σε θέσεις κλειδιά, δεινοί χειροκροτητές των εαυτών τους και δεινοί επικροτητές αλλότριων συμφερόντων, είναι που φιμώνουν τις φωνές των άξιων, αλλά ανένταχτων κομματικά Αληθινών Δημιουργών και το μόνο που κάνουν είναι να «προάγουν, επαινούν και βραβεύουν» εαυτούς και ασήμαντους λογοτέχνες και παραλογοτέχνες «του άδειου, του τίποτε ή του μέτριου, όμως βαθιά κομματικούς», όπως και εσείς αναφέρετε.
Εδώ και πολλές δεκαετίες όπως αναφέρω και στο τελευταίο βιβλίο μου «Στο Υφαντό του Σύμπαντος Κόσμου», όταν οι Επιστήμες και η Τεχνολογία προόδευαν και έφταναν σε δυσθεώρητα ύψη επιτευγμάτων κάποιοι Τεχνοκράτες πολιτικοί απατεώνες, Οικονομικοί Παράγοντες και «Διαφωτιστές», διαμόρφωναν τις νέες γενιές Ελλήνων στη βάση μιας Νέας Ηθικής Συνείδησης, αυτής ενός απάνθρωπου «Εγώ» επάνω ακριβώς στο χείλος της αβύσσου, που μέσα της πέφτουν μία μία όλες οι μεγάλες πανανθρώπινες αξίες και τα πανανθρώπινα Ιδεώδη!
Εύχομαι, ο αληθινός Πνευματικός κόσμος αυτής της μικρής αλλά έμπυρης Πνευματικά χώρας, μέσα από αγώνες να βρει ξανά το δρόμο, κατά τον Μεγάλο μας Παλαμά, «του ωραίου, του μεγάλου και τ’ αληθινού»!
11.- Κύριε Μελισσαράτε, το περιοδικό «ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΕΣ» σας ευχαριστεί για την καλοσύνη που είχατε να παραχωρήσετε αυτή τη συνέντευξη. Μπορείτε να προσθέσετε ό,τι θέλετε.
Κύριε Ανδρέου σας ευχαριστώ και πάλι, που μου δώσατε την ευκαιρία μέσα από αυτή τη συνέντευξη, που θα φιλοξενηθεί στο αξιόλογο Λογοτεχνικό Περιοδικό σας «ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΕΣ», να ανταλλάξουμε κάποιες σκέψεις-απόψεις για τα τεκταινόμενα στον τόσο ευαίσθητο χώρο της Λογοτεχνίας καθώς και για άλλα συναφή θέματα! Εύχομαι να έχει καλή δημιουργική πορεία και πολλές επιτυχίες!
Σωκράτης Μελισσαράτος
.............................................................................................................................................................
(Αναδημοσίευση από το περιοδικό ¨αντιστροφές", τεύχος 10, σελ. 3, Μάρτιος 2016).
