Το Σχήμα της Ψυχής

ΓΕΩΡΓΙΟΣ Δ. ΠΟΛΥΚΡΑΤΗΣ

Ποιητής

Ώριμη οργή στο στήθος μου σαλεύει
πυρή ανάσα ν' αναπνέψω μές στη νύχτα
του Κόσμου! Ότι είν' ο Κόσμος του Ερέβους
γέννημα αναίτιο που δεν φτάνεις στην αρχή του
μηδέ το τέλος του τολμάς να προμαντέψεις.
Κι είναι ο Κόσμος σαν τον κύκλο που αρχίζει
σ' ένα σημείο του απείρου, και τελειώνει
στο ίδιο πάλι, για ν' αρχίσει ίδιο κύκλο.
Και είναι η Γαία σαν χαμένη μεσ' το Σύμπαν
με χάος πάνω, χάος κάτω, χάος ολούθε,
σημάδι αδιάφορο στην ύπαρξη του Κόσμου.
Κι είναι ο άνθρωπος αδιάφορος στη Γαία
ως δεν βαραίνει ουδέ κόκκος το κορμί της
μια και γεννιέται απ' αυτή, μα και στην ίδια
χάνεται πάλι. Κι είναι ο πόνος κι η χαρά του
κι όσα σπαθίζει με το πάθος της ψυχής του
όμοια με ήχο που αφήνει μια σταγόνα
σαν πέσει μέσα σ' ωκεανό που μουκανιέται.
Και είναι ανήμπορη η οδύνη της κραυγής του
να διαταράξει την γαλήνη του απείρου
ή να 'βρει αντίλαλο στο χάος, να μιλήσει
μ' όμοια φωνή. Ως μ' ένα νύχι που πασχίζει
βαθιά να ξύσει μια γραμμή πάνω σε πάγο,
κι ο πάγος λιώνει και δεν μένει ουδέ ίχνος
απ' τον αγώνα. Κι αγωνίζεται να δέσει
κάθε κατάκτηση στη γνώση του, κι ακόμα
την κάθε γνώση να δομήσει μεσ' στην σκέψη
σκάλα να γένουνε στο πέλμα του από κάτω
να φτάσει πού;
                                  Σε νύχτια πέλαγα βυθιένται
του νου οι κύκλοι και με σπρώχνουν να χαράξω
μ' άγνωρα γράμματα, Το Σχήμα της Ψυχής μου! [...]

Γεώργιος Δ. Πολυκράτης 

(Απόσπασμα από την ποιητική σύνθεση "ΤΟ ΣΧΗΜΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ", σελ. 10, Εκδόσεις Σ. Ι. ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ, Αθήνα 2008)