Σονέτο στον Μπάιρον

JOHN  KEATS  

(Τζων Κητς)

Πόσο γλυκά λυπητερή η μελωδία σου, Μπάιρον

Σε τρυφεράδα εκούρδιζεν ήσυχα την ψυχή μας.

Σα δύναμη ασυνήθιστην ο γλυκός οίκτος να ’χε

Και το παραπονιάρικο λαγούτο να ’χε γγίξει,

Και συ από πλάι σα ν’ άρπαξες τους ήχους που δε σβύνουν,

Λιγότερον ευχάριστο κάτ’ απ’ τον ίσκιο η θλίψη

Δεν κάνει εσέ, που ντύνονται και τα παράπονά σου

Με μιαν αουρόρα φωτεινή που ’χει μεγάλη λάμψη,

Και σε σκεπάζει σύγνεφο τ’ ολόχρυσο φεγγάρι

Και τα πλευρά του βάφονται με λάμψη π’ αντιφέγγει

Μες από ρόμπα σκοτεινή ξεβγαίνουν συχνά αχτίδες

Κεχριμπαριές που φτερουγάν σαν φλέβες του μαρμάρου.

Πέθανες κύκνε ..ησύχασε! και λέγε μας ακόμα

Τη γητεμένη διήγηση την παραπονεμένη.  

John Keats   (Τζων Κητς)

..........................................................................................................................................

(Ποίημα από τη «Νέα Παγκόσμια ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ», τόμ. Γ΄

σελ. 1044-1045. «Ρίτας Μπλούμη-Ν. Παπά»)